Gdybym obejrzał tuż po premierze, kiedy miałem 30 lat może przymknąłbym oko na stetryczałe i traumatyczne "prawdy" życiowe Pasikowskiego i drętwą grę, skądinąd dobrych aktorów, ale skąd czerpać inspiracje, skoro scenariusz nie istniał. Role żeńskie nie istnieją, udźwiękowienie leży, jedynie Dziurman dobrze się bawił.Gdyby nie muzyka Stańki uznałbym to za najgorzej spędzone 90 minut mojego życia :)