Co prawda minęło 15 lat, to dosyć sporo, ale mimo wszystko przepaść w samym robieniu filmu jest tutaj ogromna. Te niektóre dialogi są tak słabe, gra aktorska tak denna, że chwilami nic, tylko złapać się za głowę.

Cenię Pasikowskiego za obie części "Psów", za "Krolla", "Pokłosie", "Jack Strong" także nie był zły, ale kiedy pada hasło 'polski Quentin Tarantino', to jednak na mojej twarzy pojawia się litościwy uśmiech. Nie twierdzę, że taki Tarantino właśnie nie miał słabszych filmów, bo miał, ale "Reich" czy "Operacja Samum" to naprawdę dość niska półka. Z jednej strony wszystkie te dzieła Pasikowskiego mają fajny klimat - ten taki gangsterski, mroczny świat, mężczyźni praktycznie bez żadnych uczuć (niby mówią 'kocham cię', ale nic po nich nie widać, tacy są twardzi!) i kobiety-kure*ki, które ciągle tylko szukają gdzieś okazji do zdrady. Z drugiej wszystko to emanuje takim patosem, czuje się, że na ekranie dzieją się rzeczy zmieniające oblicze świata! ...a gdy porówna się to z postrzelonym panem gangsterem, krzyczącym głośno w szpitalu: "ZAJEBĘ!" czy z końcową sceną, wyglądającą co najmniej komicznie, z Krzyśkiem Pieczyńskim zmartwychwstającym dwukrotnie w roli głównej, no to cóż - robi się dziwnie.

Widzieć takiego Bogusia czy właśnie Pieczyńskiego to miód dla serca, ale całość - ojej, dość niskie loty:)