Podczas gdy w thrillerze napięcie powoduje powód wytłumaczalny racjonalnie, w horrorach jest inaczej. Tam przyczyną grozy jest bliżej niewytłumaczalne zjawisko. O ile niewytłumaczalne zjawiska tu jak najbardziej są, brak w nim kompletnie grozy. Strach to ostatnie uczucie, jakie przychodzi mi na myśl po obejrzeniu tego filmu. A co w nim jest zamiast strachu? Odrobina (no, może trochę więcej (no dobra, dużo więcej)) beznadziejności, spokój społeczeństwa w trakcie ucieczki naszych bohaterów, dialogi ciosane siekierą oraz fizyka, przy której Einstein zapadłby się pod ziemię. Takie wrażenia czekają widza. Jednakże jakimś cudem film nie pozostawia po sobie złego smaku. Jak to się stało - nie wiem. Może po takich reżyserach jak Uwe Boll czy Marcel Walz moja tolerancja na takie niszowe dzieła sztuki wzrosła diametralnie. Moja opinia może i nie jest miarodajna, ale na pewno szczera.