Dwie nagrody dla aktorki (całkowicie zasłużone, trzeba być nie lada aktorem, żeby mimiką twarzy
zagrać brak twarzy), ale gdzie nagroda dla samego filmu? Repo! od samego początku zaskakuje
swoją niezaskakującą fabułą i Pulsową oprawą! Zdecydowanie świat Pulsu: wciąga i pozostawia
ślad na psychice widza swoją nietuzinkowością i odwagą. Kreacja bohaterów wspaniała:
czerwone narządy wewnętrzne i białe kości. Nie wiem, czy bardziej zachwyca mnie właśnie
kreacja bohaterów czy też może linia melodyczna piosenek, świeża i wyróżniająca się. Nawet w
każdej piosence z osobna linia melodyczna jest ciągle świeża i ciągle wyróżniająca się. W
bogatym świecie wykreowanym przez twórców pojawia się też nutka magii: bohaterka
wychodząca przez zatrzaśnięte wcześniej drzwi czy ześlizgujące się twarze bohaterów, czy mózgi,
które robią puk-puk! jak serce, czy Repo-Ojciec! wyjmujący losowo narządy i kręgosłupy. Moją
ulubioną postacią była oczywiście główna bohaterka. Udowadnia, że nawet ludzie z lekkim
upośledzeniem umysłowym mogą i potrafią śpiewać (każda scena z nią, w której irrelewantnie
odzywa się w środku cudzych piosenek (I shouldn't be here! I should be home!) staje się dzięki
niej urocza (to jak wisienka na torcie!) czy scena, w której chowa się przed Repo-Ojcem! za
schodami (nie widzisz mnie, bo ja Cię nie widzę! nie ma mnie tu!)). Plot twista może i nie ma (co
można potraktować jako dwa plot twisty, wychodzi na zero), ale cieszę się, że można było nadążyć
za fabułą filmu, co zostało w zgrabny sposób osiągnięte za pomocą: pokazania na samym
początku, że Repo! jest w istocie Repo-Ojcem! oraz wyjaśnienie wszystkiego, co bardzo trudno
przekazać w konwencjonalny sposób na ekranie, w formie komiksów-przerywniczków. Bardzo
cieszę się, że twórcy pozostawili furtkę dla dalszej ekranizacji, błyskotliwie kończąc film
skłaniającym do refleksji monologiem nekrofila-dealera. Czuję, że jeszcze długo nie zasnę,
czekając na kontynuację filmu. Być może główna bohaterka uderzy się w głowę i wróci jej
sprawność umysłowa. Film pomógł pogłębić wiedzę, jaką posiadam na temat anatomii ludzkiej,
a co bardziej istotne i mniej subiektywne wniósł wiele, jeżeli chodzi o etykietę przeszczepów
(źródło: Anatomy Times).