Visconti lubił "rozdziewiczać" swych bohaterów ze złudzeń, marzeń, iluzji, mrzonek, sentymentów itp. Można mieć wrażenie, iż jego dramaty są zbyt nadmuchane miejscami - operują zbyt radykalnymi rozwiązaniami, jakie nieczęsto maja miejsce w życiu codziennym - jednak uważam, iż nie jest to bezcelowe. Reżyser po to stawia kwestie swych bohaterów i ich zachowania na ostrzu noża, aby odsłonić absurdalne i nieludzkie układy, jakie panują w społeczeństwie. Nawet w rodzinie i rodzie powinniśmy mieć się na baczności - bo poświęcenie dla samego poświęcenia - tylko ze względu na więzy krwi nie jest na dłuższą metę niczego warte - właśnie o tym mówi m. in historia Rocca i jego braci.

W tym kryje się dla mnie genialność tego filmu - a zwłaszcza jego treści - bo jest ona wywrotowa a sam Visconti wywraca nasze spojrzenie na kulturę do góry nogami. Ileż to już mieliśmy filmów o poświeceniu, więzach krwi, patetycznych miłościach do rodu czy ojczyzny? Visconti przedstawia sagę, w której pokazuje rozkład pewnych ideałów i rozprawia się z nimi niczym zręczny chirurg z nowotworem. Postać Rocca jest tu genialna - chciałby zbawić cały świat - ale przez to jeszcze bardziej pogrąża siebie i innych - nie wszystko powinno się wybaczać - jak zresztą mówi się w filmie. To taka antyteza w stosunku do chrześcijańskiego nadstawiania drugiego policzka, a i w filmie padają aluzje do Nietzschego. Kilka scen - na przykłada śmierć Nadji tez daje sporo do myślenia i jest aluzją do naszych skostniałych systemów wartości.

Film ciekawy, niektóre sceny uważam jednak za niepotrzebne. Naprawdę jak ktoś lubi filmy wielopoziomowe z ukrytymi treściami powinien być zadowolony. Dla mnie 8/10 bo widziałem wcześniej inne - lepsze filmy reżysera.