Starsze małżeństwo mieszka w niewielkim chińskim mieście. Wraz z nimi żyje ich najstarsza córka, Liquin, samotnie wychowująca nastoletniego syna. Liquin chce się wyprowadzić, ale nie ma pieniędzy na wykończenie nowego domu. Para staruszków, chcąc podtrzymać więzi rodzinne i zorganizować pomoc dla córki, rusza w podróż – odwiedzają dwoje młodszych dzieci mieszkających w odległych rejonach Chin. Wyprawa ta – swoiste powtórzenie wędrówki rodziców z "Tokijskiej opowieści" Yasujirô Ozu – zyskuje charakter symboliczny i niemalże metafizyczny. Liu Shumin portretuje najbardziej przyziemną codzienność swoich bohaterów. Gotowanie, sprzątanie, spacer po mieście, rodzinna gra w karty, drobne sprzeczki i próby poważniejszych rozmów – wszystko to przedstawione jest w długich, statycznych ujęciach. To doskonały przykład slow cinema, którego spektakularność wynika z kontemplacji czasu i trwania. Kontemplacji zwieńczonej bolesnym finałem.