Kim powinna pisać pracę zaliczeniową, a Izzy znaleźć sobie uczciwe zajęcie. Pisanie idzie opornie, bo Kim nie jest uczciwa wobec Izzy, którą czyni nieświadomą bohaterką studium. Izzy też się nie garnie do roboty, woli marzyć o karierze aktorskiej, a żeby zwiększyć swoje szanse, sypia z tym, kto obieca pomóc.

Dozorca budynku, Ronan, jest mordercą. Karmi mieszkańcami jakieś straszydło. Kogo ucapi, temu recytuje zaklęcia, potem sztyletem przez gardło i ciupasem pod regipsy. Ponieważ kamienica w remoncie, a dziewuchy to jedyne wynajmujące, Ronan nie może wybrzydzać. W tym miejscu występuje jedyny godny uwagi fabularny konflikt, ponieważ dozorca pobiera czynsz, prawdopodobnie w imieniu administratora. Oczywiście prywata bierze górę, a martwi to kiepscy lokatorzy, dlatego Ronan naraża pracodawcę na straty.

Odtwórca roli Ronana, Scott Gremillion, świadomie lub nie, naśladuje styl gry Brada Dourifa, doskonale znanego widzom z wielu brawurowych kreacji w produkcjach klasy B do F.

Jest jeszcze Ian, wyszukujący w internecie informacje o „średniowiecznym” witrażu i celtyckim folklorze. W międzyczasie udaje mu się przewieźć Kim na ramie, a potem jeszcze raz bez roweru.

Z jakiegoś powodu istotne są naszyjnik i pozytywka, ukryte w ścianie razem ze zmumifikowaną dłonią, która lubi płatać figle. Łapa zrzuca lusterko i drapie ciekawskich, zapuszczających żurawia do dziurki, a nocą robi wypady skrobiąc tapetę.

W tle zupełnie nieistotne opowieści o szaleństwie i morderstwach.

Robiłam trzy podejścia do filmu, ale do finału wytrzymałam dopiero za czwartym. Mocny tytuł w kategorii najbardziej udanej próby zniechęcenia widza do pozostania przed ekranem.