"Co się stało z momentem, w którym człowiek po raz pierwszy dowiedział się o śmierci? Musiał być taki moment... W dzieciństwie... Kiedy po raz pierwszy okazało się, że nie można żyć wiecznie. To musiało być wstrząsające, odciskające piętno w pamięci. A jednak wcale tej chwili nie pamiętam. Nie przytrafiła mi się. Musimy rodzić się z przeczuciem śmiertelności. Zanim znamy słowo określające śmierć, zanim wiemy, że są słowa. Przychodzimy na świat, okrwawieni i wrzeszcząc, wiedząc, iż pomimo czterech stron świata znaczonych na mapach, istnieje wyłącznie jeden kierunek, a da się go zmierzyć tylko czasem"

Tom Stoppard, który napisał sztukę "Rosencrantz i Guildenstern nie żyją" to autor wywodzący się z kręgów absurdalistów i egzystencjalistów i w tych klimatach utrzymana jest jedna z warstw filmu. Na każdym kroku można tu znaleźć dylematy, które interesowały Schopenhauera, Camusa, Becketta (z nim jest najwięcej powiązań, również formalnych), Gombrowicza (tu też takie nawiązanie formalne z tym "ustawieniem się obok Szekspira"). Jednak o absolutnej wielkości tego przedsięwzięcia decyduje wyborny pomysł na uczynienie dwóch pionków pojawiających się w "Hamlecie" centralnymi postaciami. Dzięki temu zabiegowi zostajemy wciągnięci w postmodernistyczną zabawę, gdzie widz, który ma jakiekolwiek pojęcie o przebiegu akcji sztuki Szekspira, wie więcej od samych bohaterów. Właśnie z tej formy i przyjęcia, że główni bohaterowie są kompletnie zagubieni pośród zdarzeń wynika cała warstwa epistemologiczna. Ale również z całej filozofii tu zawartej wynika forma przedstawienia, bo całość jest absolutnie dopracowana w najmniejszych szczegółach i rozgrywa się na kilku poziomach i wzajemnie przeplata.
Poza tym, że to arcydzieło z kręgów teatru absurdu to jest to również jedna z najlepszych komedii. Trio Oldman-Roth-Dreyfuss wspięło się na niebotyczny poziom swoich umiejętności i chyba każdy z nich zagrał w tym filmie swoją rolę życia. Humor jest zróżnicowany, bo mamy tu mnóstwo błyskotliwych i inteligentnych dialogów, ale są też żarty sytuacyjne i co ważne wszystkie one bawią nie tylko raz.
Podsumowując: film "sam się ogląda" i jest jednym z najbardziej spektakularnych osiągnięć w całej historii kina!

"Trzymamy się utartego repertuaru, mniej lub bardziej, tylko że na odwrót. Na scenie robimy rzeczy,które powinny dziać się poza nią. Co składa się na pewnego rodzaju całość, jeśli potraktować każde wyjście, jako wejście w innym miejscu"