Film na podstawie niezwykłych wydarzeń zimy 1943 roku powinien był powstać już dawno. Dobrze się stało, że został w końcu zrealizowany. Niestety źle się stało, że owa realizacja przybrała kształt "Rosenstrasse". Film ten wpisuje się w całą serię kinowych opowieści o czasach nazizmu i piętnie jakie wciąż pozostawia po sobie (choćby przypadek "Walk on Water"). Reżyserka próbuje zatem z jednej strony opowiedzieć o tym, co też wydarzyło się między 27 lutym a 6 marca 1943 roku na Rosenstrasse w Berlinie, a z drugiej strony stara się opowiedzieć historię odkrywania własnej tożsamości poprzez odsłanianie tematów tabu, tajnej historii rodzinnej. Jednak przez to film się rozchodzi, miałem wrażenie, że reżyserka stara się chwycić dwie sroki za ogon i niestety jej się to nie udaje. Opowieść o odkrywaniu własnej tożsamości jest mocno zbanalizowana i nie wychodzi poza filmową sztampę. Rekonstrukcja prawdziwych zdarzeń sprzed 60 lat pozostaje zaś jakaś chłodna, niepełna, miejscami nawet niewiarygodna.
W sumie więc film sprawia wrażenie przeciętnego, a interesująca jest w nim jedynie prawdziwa historia, która jednak zostaje wyprana prawie całkowicie ze swojego emocjonalnego potencjału. Wielka szkoda, bo opowieść o tych dzielnych kobietach zasługuje na prawdziwie poruszający film.