To film, któremu jednocześnie mogłabym dać i 2* i 9*. Jest przerażający, odrażający momentami, piękny, dziwaczny, niewygodny i wzbudzający dyskomfort. To film, który pokazuje bardzo, bardzo brutalnie, jak łatwo, niejako od niechcenia, z przypadku, można stracić całe swoje normalne, dobre, zwykłe życie - zdrowie, wygląd, miłość, spokój ducha, godność, wiarę i nadzieję, przyszłość, rodzinę, dom, oszczędności, pracę, jakiekolwiek perspektywy. Jak można w ciągu krótkiego czasu pogrążyć się w gniewie, nienawiści, złośliwości, zgorzknieniu, stracie, bólu, zostać karykaturą samego siebie. To film o potędze i sile miłości, która daje Nicoli niewiarygodne wprost pokłady siły do przetrwania każdego kolejnego strasznego,beznadziejnego dnia, o całkowitym poddaniu się aby się chwilami podnosić, tylko po to, by znowu się przewrócić tym mocniej. To film o ranieniu się każdego dnia, w każdej minucie pomimo miłości, która jest w sercu głównych bohaterów głęboka choć połamana. To film o upodleniu się wobec znienawidzonego ojca, ranieniu bliskich, niesprawiedliwości życia, a nade wszystko o ogromnej miłości i drodze do wybaczenia. I tak, jak głęboko bohaterowie wpadają w czarną spiralę niemocy, tak jednak światełko w tunelu tli się dla nich przecież.
Ich życie było jak tytułowa rozgwiazda w jeziorze, niemożliwa do zaistnienia, a jednak okazało się, że dorośli nie wszystko wiedzą, i można znaleźć rozgwiazdę na brzegu jeziora.