w porównaniu do Spirited Away (mistrzowski obraz), Ruchomy Zamek Hauru to naprawdę nieinwazyjny film :) tam to dla mnie wszystko było straszne, a w Hauru nawet postaci tych sługusów Saliman były (choć oczywiście budzące odrazę) jednak przystępne dla oczu dziecka.

Rysunek jest piękny i całkowicie zgadzam się ze sliwek1992. Po obejrzeniu Spirited Away w dzieciństwie ciężko mnie ruszyć, chociaż czarne gluty całkiem podobne do Boga Bez Twarzy.

Dla mnie większym ciosem jest fabuła, poza głównymi motywami zamku, dziewczyny zmienionej w staruszkę i "złego" czarodzieja i demona kompletnie zmieniona, niż strona wizualna. Chociaż narysowana Sophie od początku jest zbyt brzydka w porównaniu do pierwowzoru z mojej głowy, od pierwszego wejrzenia zakochałam się w projekcie Ruchomego Zamku na nóżkach.
Ale historia i charaktery postaci kompletnie zmienione na potrzeby reżysera i studia (brak jednoznacznie złych postaci, które pojawiają się w powieści, silny nacisk na pacyfistyczne poglądy filmowego Hauru) przy pierwszym podejściu tak zbiły mnie z tropu, że musiałam od nowa przeczytać książkę. Bo kurcze, Hauru, który jest dla kogoś otwarcie miły i Sophie, która nie ciśnie mu na każdym kroku to są kompletnie różne postaci i to mnie na prawdę przeraża.

nie czytałąm książki ale spotykałąm się i z takimi opiniami, że to włąśnie np. książkowa sophie, która się ponoć kłóci na każdym kroku z Hauru czy jakoś tak, jest denerwująca, a ta animowana jest lepsza :P

To już kwestia gustu :) Jeśli ktoś zaczął od filmu, to jest on sam w sobie fantastyczny, a że ja wychowałam się z książką miałam po prostu inne oczekiwania. I w sumie mi samej łatwiej mi się utożsamić kłótliwymi marudami ;) A książkę gorąco polecam, zwłaszcza trzeci tom "House of many ways", tam Sophie i Hauru nie mają wobec siebie najmniejszych skrupułów :3

szc zerze myślałam nad przeczytaniem tej książki, kto wie kto wie... Brzmi całkiem zachęcająco, choć ostatnio czytam tyle co kot napłakał

Ja czytałam książkę i po niej musiałam dwa razy obejrzeć film, aby wycofać jej obraz z głowy. Nie, że nie fajna, ale dużo, dużo gorsza, niż film. A to, że Sophie ciągle się kłóciła z Hauru wnerwiało mnie, choć śmieszny był moment kiedy wylała na niego wyżeracz do chwastów. Ale mimo wszystko autorka nie ma takiej wyobraźni jak reżyser. Najgorsze w książce było to, że Hauru wydawał się negatywną postacią i co chwila łamał serce jakiejś dziewczynie. To mnie okropnie zniechęciło do książki i nie sięgnę po dalsze części, gdyż ponownie namieszam sobie w głowie, a nie chciałabym, żeby film nagle przestawał się wydawać bajeczny.

W dalszych książkach, zwłaszcza środkowej, o Hauru i Sophie nie ma bardzo dużo bo są raczej postaciami drugoplanowymi :P Ale czy to nie było cudowne, że tak w kółko się kłócili? Że mieli jakieś charaktery, a nie byli tacy jacyś rozmemłani jak w filmie? Hauru miał się wydawać negatywną postacią, a serca łamał dziewczynom bo nie potrafił się w żadne zakochać dlatego ciągle próbował.
Chociaż nie zamierzam nic ujmować filmowi, jest cudowny sam w sobie ale pod względem fabuły i kreacji postaci poszli troszeczkę nie w tą stronę. Ale to tylko moja opinia :)