Andrzej Leszczyc (J. Skolimowski), skreślony z listy studentów tuż przed magisterium, stawia się 1 września przed komisją poborową do wojska, deklarując chęć odbycia służby. Budzi to zdziwienie komisji, gdyż zarówno on, jak i inni za wszelką cenę chcą jej uniknąć. Jego małżeństwo wisi na włosku, a pies musiał być uśpiony. Pozostało mu kilka godzin do odjazdu pociągu z innymi poborowymi. Wędruje przez miasto, przypadkowo spotykając dawnych kolegów i nową, łudząco podobną do żony, dziewczynę (E. Czyżewska). Zgrywa się, nawet telefonując do własnej matki. Jak się wydaje, szczery jest tylko w sondzie ulicznej, kiedy na pytanie, czy chciałby polecieć w kosmos, odpowiada twierdząco, bo zdarzyłoby się wtedy coś nieodwołalnego. Mozaika scen i min wywołuje wrażenie wyobcowania ze strumienia życia, ale zarazem niechęć do samookreślenia.