6/10

A mi się podobało wszystko. Serducho rośnie. Patriotycznie 10/10.

Nie mogę sobie wyobrazić luźnych skojarzeń schizofrenicznych, to chyba dobrze o mnie świadczy!? ;)

Prawdopodobnie już byłeś z całego serca patriotą zanim zabrałeś się za ten film. Dlatego Tobie pasował. Sztuka w filmie polega na tym, jak przekonać kogoś kto nie jest już od samego początku przekonany. To tak jak z kazaniami: nie trzeba nawracać kogoś kto i tak śpiewa w chórze kościelnym.

A te wstawki schizo: chodzi mi o fragmenty przedwojennych polskich komedii, które nie miały nic wspólnego ani z Polską rzeczywistością tamtego okresu ani z danym hasłem opisywanym w tym filmie.

Podzielam Twoje przemyślenia. To jest takie jakieś... szkolne. Może zauważyłeś, że znaczące momenty naszej historii były "na szybko" sfilmowane przez twórców, których nie posądzałbym o patriotyzm, z ostatnich "Katyń" Wajdy czy włoski gniot o odsieczy Sobieskiego. Za to "artyści" filmowi biorą się za te fragmenty historii, gdzie można Polakom dołożyć, albo minimalizować ich zasługi (Holland, Pawlikowski i consortes; byłabyż to sprawa krwi?). Inna sprawa to jakaś taka amatorskość patriotycznych twórców (pieniądze?) z popadaniem w hurrapatriotyzm, co mnie osobiście męczy.

W moim odczuciu orientacja polityczna (jak i orientacja seksualna) twórców jest uzależniona w większości od tego, jak się sprzedaje. Chodzi o cenę (dochód z filmu) jak i opakowanie (poklask na festiwalach).

Dokumenty i fabuły bogo-ojczyźniane więc z założenia raczej nie spełniają powyższych wymagań i są bardziej porównywalne do karnych słupków (z matematyki) lub bezmyślnego przepisywania wypracowań (z polskiego): forma kary czy też pokuty za niedostateczne staranie się.

Dlatego ja mam do tego podejście bardziej stoickie i nie przejmuję się chwilowymi zwrotami trendów mody. Szczególnie w czasach współczesnych gdzie technologia pozwoliła w znacznej mierze na uniezależnienie dystrybucji od kosztów. Jak będzie potrzeba i zainteresowanie to jeden torrent pozwoli na ponowne rozpowszechnienie wartościowych produkcji.

Gratuluję stoickości, bo ja jestem bardziej emocjonalny.

Może stoicyzm nie jest dobrym słowem. Może lepszym był by dystans albo niskie oczekiwania?

Bardzo polubiłem oglądanie filmów indywidualnie, gdzie mogę sobie pauzować i przewijać do woli. Ale przede wszystkim traktuję je jak rozrywkę, nawet gdy są to filmy dokumentalne. Nie oczekuję wyłożenia całej kawy na ławę a bardziej posmakowania tematu bez angażowania dużej ilości czasu.

Może jakbym częściej oglądał filmy w sytuacjach socjalnych (i za to oglądanie płacił) to czuł bym się bardziej zobowiązany do krytycznego, intelektualnego czy emocjonalnego do nich podejścia. Nie jest jednak tak, że są mi obojętne, ani ziębią ani grzeją. Nauczyłem się wykorzystywać to co mi jest w danej chwili potrzebne a resztę albo ignorować albo pozostawiać do przemyślenia na później. Bo jedyny koszt jaki ponoszę to pilnowanie aby nie przekroczyć progu dodatkowej opłaty za nadmierną ilość transmisji internetowych.

Dzięki za obszerną wypowiedź. Wiem (czuję?), że stoicyzm nie był dobrym słowem, dlatego napisałem stoickość.