Bertolucci stworzył niezwykle piękną, delikatną i prostą opowieść o miłości niemożliwej. Ona jest mężatką, po uwięzieniu męża szuka nowego życia we Włoszech licząc, że kiedyś może go uwolnią. On jest pianistą/kompozytorem, odludkiem zamkniętym w sobie. Ona pracuje u niego jako sprzątaczka, a jednocześnie studiuje medycynę. On zafascynowany jej urodą, obdarowuje ją prezentami.
Reżyserowi udało się stworzyć niezwykle intymną atmosferę, gdzie każdy gest, każde słowo niesie ze sobą setki niewypowiedzianych uczuć. Jednak podstawowym elementem tego filmu, który zostaje na długo jest muzyka. Różne kompozycje tworzą jakby wewnętrzny dialog między bohaterami, mówiąc to, czego boją się wypowiedzieć.
"Rzymska opowieść" przypomina mi "Spragnionych miłości". Te same pragnienia, ten sam taniec uczuć... jednak to porównanie wychodzi zdecydowanie na niekorzyść Bertolucciego. Mimo całej delikatności jest w tym filmie kilka fałszywych, zbyt mechanicznych nut (zwłaszcza w sposobie filmowania), przez co propozycja Kar-Waia pozostaje wciąż opowieścią o wiele ciekawszą.