Choć film ten to w zasadzie komedia ukazuje jedną prawdę życiową- wartość szczerej rozmowy :) Gdyby nie to, że Louise przypadkowo zastaje Iana w domu (mimo, że miało jej tam nie być), ten rozstałby się z nią zostawiając karteczkę z notesu.

Sposób w jaki Louis wymusza na mężu rozmowę jest co prawda makabryczny jednak w przypadku osoby o takim usposobieniu jak Ian - unikającej konfrontacji - bez wymuszenia w drastyczny sposób prawdopodobnie nie udałoby się im takiej szczerej rozmowy przeprowadzić. Nie sądzę jednak żeby Louise rzeczywiście szczerze miała zamiar trzymać Iana "do momentu aż ją pokocha"- była załamana ale jej celem w moim odczuciu było upewnienie się, że w tej sprawie rzeczywiście nie da się już nic zrobić. Intryga Louis nie miałaby żadnych szans powodzenia gdyby Ian nic do niej nie czuł. Żadne zdjęcia ani wspomnienia pięknych chwil z małżeństwa nie przywróciłby uczuć Iana gdyby rzeczywiście kochał swoją kochankę. Zaś chęć uniknięcia rozmowy z żoną mogła świadczyć o tym, że podświadomie ma on wątpliwości a chce wytrwać przy swojej decyzji.

Film ten choć w sposób lekki i zabawny próbuje zachęcić do refleksji nad tym jak łatwo rezygnujemy z relacji naprawdę dla nas ważnych przez to, że unikamy trudnych rozmów- zamiast powiedzieć szczerze o tym co boli Ian wszedł w relację z inną kobietą - której uczucia jak się okazało nie były zbyt szczere gdyż miarą uczuć w jej opinii była wartość bransoletki (po oznajmieniu jej rozstania bardziej niż zerwanie zaprzątało jej głowę to, że gdyby wiedziała poleciałaby do Paryża sama). Jej złość na byłego już w tym momencie kochanka - wypominanie mu, że mogła mieć każdego i wybrała go a ten tak się jej odwdzięcza- wydaje się świadczy raczej o urażonej dumie niż o złamanym sercu. Mimo wszystko jednak nawet i u niej widok obojętności Iana na jej osobę (to jak tuli i uspokaja swoją żonę po uwolnieniu a na nią nie zwraca już najmniejszej uwagi) - gdy wychodzi praktycznie niezauważona - wywołuje w niej smutek.