„Służące” Tate Tylora to opowieść o dwóch światach, które, choć w codzienności oddychające tym samym powietrzem, dotykające się i przenikające, to jednak odległe – i to tak bardzo, że właściwie nie mające ze sobą nic wspólnego. Przynajmniej nie w żadnej z istotnych płaszczyzn egzystencjalnych. To opowieść o dwóch światach, które jakkolwiek są względem siebie zdeterminowane, to ostatecznie cechują się zdecydowaną autonomią. W jednym z nich, tym, z pozoru jedynie, lepszym, żyją ludzie biali ciesząc się pełnią praw, korzystając z niezliczonych prerogatyw. Świat drugi to rzeczywistość, w której przyszło żyć ludziom czarnoskórym, niejednokrotnie nazywanym kolorowymi. Określa go lista obowiązków i zakazów, daleko posunięty ucisk. Pierwszy przypomina niebo, drugi piekło. Tak naprawdę jednak jest zupełnie odwrotnie – to świat murzynów jest niebem, a życie białych to zwykła gehenna.
Akcja filmu rozgrywa się w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej, dokładnie w miasteczku Jackson w Stanie Missisipi w latach 60-tych XX wieku. Segregacja rasowa, jaka wówczas ma tam miejsce, jest tak jaskrawa, że aż bolesna. Człowiek czarnoskóry zasadniczo nie jest podmiotem żadnych praw, stanowi on gorszą kategorię, jest poniekąd „podczłowiekiem”. Ogrom tego problemu jest w obrazie Tylora ukazany na konkretnym przykładzie – służących. W domach ludzi białych to właśnie murzynki, i tylko one, mogą być usługującymi. Oglądając film odnosi się wrażenie, że nie może być inaczej, że to zupełnie naturalne, bo człowiek o białym kolorze skóry nie mógłby uniżyć się do czynności umycia szklanki po mleku, które właśnie wypił. Służące te mają nawet w domach swoich pracodawców osobne toalety, ponieważ korzystanie z tej samej byłoby dla białych przede wszystkim upokorzeniem, a poza tym można by było się przecież od murzynów czymś zarazić, więc trzeba zachować wszelkie zasady bezpieczeństwa.
Chociaż treść filmu jest fikcyjna, bo stanowi konfabulację, nie przedstawia więc żadnych konkretnych historii z tamtego czasu, to znakomicie oddaje panoramę wydarzeń, jakie miały miejsce w latach 60-tych minionego wieku w Stanach Zjednoczonych.
„Służące” poruszają aż do łez, momentami wzbudzają gniew, ale także bawią. Ten film to zdecydowany dramat, ukazany jednak nieco przez pryzmat krzywego zwierciadła, z nutą humoru i w konwencji dającej nadzieję na przyszłość. W życiu bowiem nie liczy się pozycja społeczna, stan majątkowy, ani tym bardziej kolor skóry, ale miłość, która przetrwa wszystko i to, aby ludzie, bez względu na to kim są, byli nastawieni do siebie przyjaźnie. W „Służących”, żeby nie było aż tak źle, są też pozytywni bohaterowie o białym kolorze skóry.