Szkoda, że zdecydowano się przetłumaczyć słowo „akelarre” na „sabat sióstr”. A to dlatego, że przez to produkcja może zaginąć w zalewie innych o czarownicach, sabatach i inkwizycji. Takich filmów jest mnóstwo, ale właśnie ten jest wyjątkowy. Bardzo prawdziwy, bez upiększania rzeczywistości – dziewczęta są brudne, mają kołtuny we włosach, porwane ubrania i są nieogolone. A jeżeli już ktoś je goli, to właśnie inkwizytorzy, żeby znaleźć znamiona szatana.

Dodatkowo scenografia i muzyka robią niesamowite wrażenie. Im więcej mocy dostrzega w sobie Ana, tym bardziej obraz staje się pomarańczowy, wręcz czerwony. Początkowo, gdy góruje inkwizytor, dominują zimne barwy. I ta melodia… początkowo bardzo niewinna, a wraz z rozwojem fabuły wzbudza coraz większy niepokój. Bo przecież baskijski brzmi tak egzotycznie, że w hiszpańskich uszach musi być mową szatana.

To naprawdę kawał solidnego kina. Nie o czarownicach, a o narzucaniu swojego obrazu świata. Tak samo jak Hiszpanie narzucili Baskom znaczenie słowa „akelarre”. Podobno przed 1609 rokiem (wydarzenia w filmie rozgrywają się w tym czasie) Baskowie nie znali słowa „akelarre” w znaczeniu „sabat”.

Więcej opowiadam tutaj: https://www.youtube.com/watch?v=9nqwV0Eif9w