To zależy od wrażliwości :-) Moim zdaniem film reprezentuje bardzo wysoki poziom, którego Bergman by się nie powstydził. Bardzo dobry scenariusz na podstawie opowiadania noblisty Tagore, świetne kreacje aktorskie (zwłaszcza Madhabi Mukherjee i Soumitry Chatterjee), podobały mi się jeszcze zdjęcia takie wysmakowane - niebanalne ale i nienachalne oraz scenografia też niczego sobie. Również i muzyka skomponowana przez reżysera ma wiele uroku i roztapia serce...

Nie jesteś, Dendrycie, osamotniony w tej ocenie :).

Od razu zaznaczę, iż zdaję sobie sprawę z tego, że zapewne istnieją konteksty i doświadczenia pozwalające film ten odebrać lepiej, głębiej i bardziej go docenić. Jednocześnie jednak muszę dodać, że oglądałem go z dobrą wolą, bo lubię stare filmy, cenię wysmakowanie i wysoki poziom artystyczny, odpowiada mi nieśpieszna narracja, a oprócz tego, co zrozumiałe, byłem bardzo ciekaw wybitnego dzieła egzotycznej i całkowicie mi nieznanej kinematografii.

Nie da się jednak ukryć, że w moim odbiorze film ten był nudny i bardzo rozwlekły. 2-godzinny obraz oparty na dwóch wątkach, a żaden z nich nie jest przedstawiony w sposób poruszający i w pełni przekonywający. Bohaterowie są naiwni, zagubieni i niespostrzegawczy w niemal infantylny sposób. Trudno powiedzieć, czy są oni odbiciem rzeczywistości społeczno-kulturowej, czy jakimś fabularnym ideałem scenarzysty. Tak czy owak, subtelność "romansu" między panią domu a szwagrem w kilku miejscach każe widzowi wątpić o tym, czy sami bohaterowie wiedzą, że coś do siebie prawdopodobnie mają czuć, zaś safandułowatość i bezmierna prostoduszność jej męża czyni jego ambicje obserwatora polityki dość zabawnymi.

Krótko mówiąc, trudno zrozumieć, co film ten, oprócz egzotycznej scenerii i faktem, że jest ważny dla dorobku hinduskiego kina, ma lepszego do zaproponowania niż jakakolwiek adaptacja Anny Kareniny? Fabuła jest bardzo podobna, choć dużo prostsza i dużo mniej pogłębiona psychologicznie. Można tu wspomnieć o "feministycznym" wątku kariery pisarskiej głównej bohaterki i jej pomyśle współredagowania z mężem jego odrodzonej gazety, ale to chyba niezbyt wiele (szczególnie, jeśli dodać, że pomysł, aby Charu zajęła się pisaniem, pochodził od jej męża).