Były kapitan gwardii, Pietruchina (Maja Bułgakowa), żyje wspomnieniami o wojnie, o heroizmie minionych lat i jakoś niezauważalnie dla samej siebie zaczyna nie nadążać za biegiem czasu. Życie płynie, a ona wciąż mierzy starymi miarkami, stopniowo traci kontakt z córką i uczniami szkoły, której jest dyrektorką, przestaje rozumieć otoczenie. Szorstkość i antypatyczność bohaterki jest jednak tylko maską ukrywającą jej wrażliwość i nieśmiałość, dążenie do tego, by być potrzebną ludziom. Jest więc jeszcze nadzieja, że kiedyś los da jej szansę na odrodzenie się...

Po zakończeniu II wojny światowej, odznaczona za służbę Nadieżda Pietruchina (Maya Bulgakova), jedna z nielicznych kobiet wśród pilotów, zajmuje się pracą społeczną i polityczną. Jej autorytarny charakter oraz przestarzały system wartości nie znajdują uznania u pokolenia dorastającej młodzieży. Ich żywiołowość, spontaniczność i odmienne priorytety odsłaniają pustkę życia Nadieżdy oraz jałowość szczęścia budowanego na komunistycznych fundamentach. Nie mogąc odnaleźć się w nowej rzeczywistości, kobieta wraca pamięcią do czasów swej młodości.

Wojna dawno się skończyła, ale dla bohaterki filmu, która w czasie wojny była pilotem, właśnie tamte lata były wypełnione prawdziwym sensem. Nie potrafi dopasować się do rzeczywistości i głęboko przeżywa brak kontaktu z córką. W żaden sposób nie może odnaleźć się w życiu codziennym i dalej marzy o lataniu.