(...) Z racji ram gatunkowych – nakręcił Ratanaruang współczesne i brutalne kino noir – pozostaje „Samui Song” filmem mrocznym, o odpowiednio gęstym klimacie. Nie brak tu jednak ryzykownego humoru i pewnej autorefleksji. W jednej ze scen twardzi bandyci z wypiekami na twarzy oglądają tajską telenowelę. W innej bohaterka dowiaduje się od swojej agentki (jest bowiem gwiazdą telewizji), że nie powinna przyjmować roli w filmie artystycznym – „to przecież smęty, usypiające ludzi w fotelu”. Reżyser kontrastuje ze sobą art-house i operę mydlaną, pomiędzy obiema formami próbuje znaleźć złoty środek. Niczym Lars von Trier w „Domu, który zbudował Jack” nawiązuje też do pozycji wyrwanych z własnej filmografii. Metafikcyjny wydźwięk „Samui Song” bywa zarówno intrygujący, jak i irytujący – zwłaszcza w zanadto efekciarskim finale, gdzie złamana zostaje zasada czwartej ściany, choć nie ma takiej potrzeby. Oglądając „Samui…”, nie raz będziecie zastanawiać się, czy występująca w roli pierwszoplanowej Laila Boonyasak gra aktorkę, czy odgrywa siebie, czy może aktorka, w którą się wciela, jest bohaterką filmu w filmie… Zacieranie granic między fikcją a tym, co realne, to ciężka sztuka. Ratanaruang nie opanował jej jeszcze do perfekcji.

> Pełna recenzja:
We'll Always Have the Movies (Wordpress)