hideo gosha nalezy do niezbyt licznego i bardzo przeze mnie cenionego grona rezyserow, ktorzy potrafia z pozoru proste kino akcji zamienic w wysmienity, pelen dramaturgii i pelnokrwistych bohaterow spektakl. jego filmy sa bardziej solidna rzemieslnicza robota niz wyrafinowanym artystycznym dzielem, mimo ze pierwsze kadry 'shussho iwai' mowia cos zgola innego - senna aura laczaca watki kina samurajskiego z obrazem japonii lat 20tych XX wieku robi olbrzymie wrazenie. gosha w klimacie przypominajacym 'dobrego, zlego i brzydkiego' leone, wprowadza na scene wszystkich bohaterow, sprawnie obrazujac ich charaktery i sytuacje, w ktorej sie znalezli, tak by caly srodek filmu poswiecic na rozwoj ich dramatow i coraz bardziej narastajaca desperacje. grany przez tatsuye nakadai iwahashi to charakterystyczny dla kina goshy bohater, zagubiony, uciekajacy przed przeszloscia i niepewnie patrzacy w przyszlosc; jest takze swiadom wlasnej kleski i swoich slabosci. skazany za wielokrotne zabojstwo i wypuszczony dzieki amnestii w poczatkach ery showa (spokoju ;)), zastaje swoj klan ponizony przez wrogow, a widzac ze masakra, ktora dotad uznawal za wygrana okazala sie jego porazka, nie ma odwagi wziac odpowiedzialnosci za jego odbudowe. iwahashi ostatecznie dokona pomsty, ale jak na dzielo goshy przystalo, nie okaze sie ona jego zwyciestwem. rezyser pozostawia widza z dylematem glownego bohatera, bez jednoznacznego poczucia ulgi lub jakiejkolwiek nadziei, a czekajaca przy drodze kochanka pozostaje jedynie wspomnieniem przeszlosci i drogi, ktora chcial niegdys wybrac. przygnebiajace i okrutne, a zarazem niesamowicie wciagajace, wielkie kino. polecam :)