Siedem. Film, który wstrząsnął mną w okresie, w którym jeszcze nie rozumiałem wielu rzeczy. To nie to, ze dziś jestem mądralą i wiem wszystko. To raczej wielkość tej produkcji, która po wielu latach daje mi przeżyć tą historię na nowo. Inaczej. Nie będę się rozpisywał na temat samego filmu. Bardziej chciałbym opisać moje odczucia, które we mnie budzi. Film od strony scenariusza, reżyserii, ról, obsady i gry aktorskiej - majstersztyk. Podchodząc do niego po latach, znając tą historię, traktując go jako „odgrzany kotlet” liczyłem po prostu na dobrze spędzony czas. I tak było. Tyle, że ten film ma w sobie coś więcej. Znów, po latach, zmusił mnie do wyciagnięcia kompletnie innych wniosków jak ćwierć wieku temu. Może przez to, że przez ten czas stałem się innym człowiekiem o innych życiowych priorytetach. Pamietam, że za pierwszym razem bardzo utożsamiałem się z rolą Brada Pitta. Tak jak on chciałem, żeby sprawiedliwość była podstawą wszystkiego. Zemsta, jako uczucie generalnie złe, dawała mi wewnętrzną satysfakcję i poczucie czarnego „happy endu”...
Dziś, po latach, może przez to, że doświadczenie życiowe nauczyło mnie dostrzegać mechanizmy przyczynowo-skutkowe, byłem aż zły na przebieg tej historii. Znając zakończenie filmu, na każdym etapie zacząłem dostrzegać błędy głównego bohatera. Widziałem jak łatwo można było zmienić bieg historii. Jak skrajne wpadanie w wir pracy zawodowej, błędne obieranie priorytetów, niedocenianie życia rodzinnego buduje mi nieuchronny finał tej opowieści. Dzis zacząłem bardziej utożsamiać się z rolą Morgana Freemana, choć 25 lat temu kompletnie się z nim nie zgadzałem.
Może się starzeję?...
Taki mój wniosek na koniec, że chyba czasem warto, choć widzimy, nie zauważać pewnych rzeczy i omijać je wielkim łukiem. I nie chodzi tu o tchórzostwo. Bardziej o wycenę priorytetów. Czasem nie warto dla zasady wdawać się w chore gierki psychopatów bo to rycerskie i honorowe. Lepiej chyba pomyśleć o ludziach dla nas bliskich i ważnych i nie wciągać ich w sytuacje, przez które mogą cierpieć przez nasze przerośnięte ego. Wystarczy tylko założyć, że nie zawsze mamy rację. I dostrzec, do czego mogą doprowadzić podjęte przez nas decyzje.
Jeżeli ktoś jeszcze nie widział tego filmu to szczerze zazdroszczę seansu. Pozdrawiam
Adziu