Victor Taransky (Al Pacino) to niszowy reżyser, którego wizji zbytnio nie podziela współczesna kultura. Tworząc "dzieło swojego życia" aktorka grająca główną bohaterkę rezygnuje powodując, że produkcja legła w gruzach zanim jeszcze na dobre zaczęły się zdjęcia. Postawionemu pod murem reżyserowi natrafia się jednak okazja aby wykorzystać w swoim dziele program komputerowy - coś na zasadzie bardzo realistycznego hologramu odzwierciedlającego aktorkę o imieniu Simone, która spodobała się zarządowi studia i widzom. Problemy zaczynają się gdy komputer zaczyna się powoli stawać znaną na całym świecie ikoną popkultury i każdy chce ją poznać.

Przekaz filmu w mojej opinii jest skierowany nie tylko do widza, ale również aktorów i twórców zwracając uwagę na małostkowość tych pierwszych, egoizm drugich oraz bezradność i uległość trzecich. Przede wszystkim jednak mówi o tym, że zazwyczaj to aktorzy zbierają laury za najlepsze filmy podczas gdy jest cała masa osób, które pracują równie ciężko albo i ciężej, np. eksperci od cgi. Jakby nie patrzeć, jest to dosyć poważny problem.
"Simone" to cwany film, pełen walczących ze sobą odcieni żółtego, zielonego i niebieskiego koloru, tak, jakby tęsknota, lęk przed samotnością i podatność na pochwały ścierały się z samospełnieniem reżyser, potrzebą dostrzeżenia i bycia przydatnym Taransky'ego.
Podsumowując, merytorycznie film jest bardzo fajny, a jak kogoś interesuje tematyka Illuminati to doszukać się tam można również sporo symboli. Niemniej jednak wprawiony widz dostrzeże irytująco ogromną ilość niedociągnięć, jak: znikające po cięciach rzeczy, grób tej samej osoby w innym miejscu niż we wcześniejszych scenach lub nielogicznie treści dialogów.

Cytat warty uwagi:
Victor Taransky: "Łatwiej jest oszukać sto tysięcy ludzi niż jedną osobę"