Turecki dramat obyczajowy autorstwa Kaana Mujdeci zadebutował na tegorocznym festwalu w Wenecji, gdzie pomimo pozytywnych opinii nie zgarnął żadnej nagrody.

Kaan opowiada historię jedenastoletniego Aslana, żyjącego w ubogiej anatolskiej wiosce, zdominowanej przez pierwiastek męski. Chłopak jest uparty i niezbyt milusi i nie wydaje się by był taki tylko dlatego by spodobać się starszyźnie. Gdy zamaiast roli księcia w szkolnym przedstawieniu zdobywa rolę krasnala, opowiada wszystkim wokół jaka to niesprawiedliwość, ale by stanąć oko w oko z nauczycielem to już przekracza jego ograniczoną dumę.

Na tureckich prowincjach walki psów są na porządku dziennym, niezbyt przyjemny widok zwłaszcza że te sceny są prawdziwe. Po przegranej walce psiak zostaje pozostawiony na pewną śmierć, ale Aslan odjanduje w tym futrzaku szansę na pokazanie wiosce, że jak na swój wiek zasługuje na o wiele większy szacunek. Pielęgnuje Sivas'a i uporem dziecka trzyma mocno przy sobie: mój!

Sivas to studium psychiki chłopca, przyciśniętego przez społeczeństwo, gdzie wulgarność i trywialność jest na porządku dziennym. Aslan nie ma porządnych wzorów do naśladowania, nie zna innego życia jak to które wiedzie w miejscu gdzie diabeł mówi dobranoc. Jako jedenastolatek wykazuje sporą tendencję do bycia agresywnym, za kilka lat będzie siał postrach na dzielni, scena gdzie dopinguje swojego futrzaka w walce zapada w pamięć na dłuższy czas.

Dziecko pozbawione beztroskiego dzieciństwa szybko uczy się walczyć o swoje przetrwanie i akceptację w oczach starszych mieszkańców wioski, nie znając innych możliwości zatraca się w pragnieniu być jak ci dorośli, co za kilka lat doprowadzi go do zguby. Ale smutniejszy jest fakt, że bohater sam o tym nie wie.