Mam podobne odczucia. To już nie jest kwestia przewracania się o każdy wystający element, potykania się o źdźbło trawy i łamania karku na każdych schodach. Tu chodzi o elementarny ludzki instynkt samozachowawczy. Jestem przekonany, że dokładnie nikt w ich sytuacji by się tak nie zachowywał, pomijając już w ogóle fakt, że nasz główny bohater pomimo wszelkich przesłanek, że nie należy wracać do dziwnego przybytku z rurą, do której jakiś psychol wrzuca zakrwawione zawiniątka ma jakieś chore ciągoty do sprawdzenia co tam się dzieje, a panicznie boi się szczurów, trzepie się na ich widok jak jakieś smażone na głębokim oleju zwierze i oczywiście z tego powodu wpada do rury. Ja nie potrafiłem zmęczyć tego ścierwa, głupoty zawarte w tej szmirze mnie wręcz bolały, miałem wrażenie, że ktoś jawnie śmieje mi się w twarz serwując to gówno. Potworność.

Ja skończyłem film i nie żałuje (chyba), z każdą minutą historia staje się coraz badziej absurdalna, osiągając punkt kulminacyjny w momencie gdy rodzeństwo rozjeżdża mutanto-wampira na drodze. Traktując ten film jako komedie można się nawet nieźle bawić, dwójka to więcej tego samego.

Później też to skończyłem i również potraktowałem jak bardzo badziewną komedię (inaczej bym tego nie zdzierżył), zdecydowanie oglądało się lepiej. Scena z przejeżdżaniem tego gumowego stwora była "epicka"...