Cieszy fakt, że w natłoku pseudo naukowych nafaszerowanych fajerwerkami komputerowymi filmów pojawiają się jeszcze takie, które mają, lub chcą przekazać jakąś głębszą myśl. Powinno się zachęcać twórców filmowych ( szczególnie amerykańskich) do próby ekranizacji i trudnych dzieł, do tworzenia filmów, które sięgają dalej, poza strzelaniem do galaretowatych zielonych bytów.
Ta ekranizacja to wizja artystyczna książki Stanisława Lema, którą moim skromnym zdaniem, nie da się po prostu przełożyć na obraz. Można ją, co najwyżej zinterpretować. Każdemu, kto czytał pozostanie zawsze niedosyt po jego własnym wyobrażeniu Solaris.
Napiszę jeszcze tylko, że film Soderbergha nie jest próbą złą. Narracja, choć z początku przy nudnawa, z każdą chwilą coraz bardziej wciąga i zaczyna przypominać pierwowzór. Film nastrojowy i nie da się go oglądać jednym okiem a drugim mecz. Napawa też dumą fakt, że na końcu pojawia się dużymi literami nazwisko naszego genialnego pisarza Stanisława Lema, myślę, że to wielkie wyróżnienie. Możemy w końcu mieć powód żeby zapomnieć troszkę o naszych polskich kompleksach