Od jakiegoś czasu w kinematografii niemieckiej można dostrzec nowy, dość ewidentny nurt. Nasi sąsiedzi za wszelką cenę chcą się rozliczyć ze swojej nazistowskiej historii, czego nie należy im się przecież dziwić, bo nic nie jest czarne lub białe, a świat tak bardzo lubi generalizować. Można więc powiedzieć, że tytuły takie jak "Upadek" czy właśnie "Sophie Scholl" są im potrzebne, choć nie uważam, by akurat pod tym kątem należało ów film rozpatrywać. Oczywiście "Ostatnie dni" są jawną krytyką polityki Hitlera i pochwałą człowieczeństwa, jednak historia została opowiedziana w sposób nienachalny i chyba tylko nadgorliwiec byłby w stanie powiedzieć, ze jest to jakaś próba wybielenia narodu niemieckiego.
"Sophie Scholl" zadaje pytanie skąd wzięło się tyle nieuzasadnionej nienawiści i gdzie swoje podłoże miały głupota i ideologiczne zacofanie Trzeciej Rzeszy. To mocny, sugestywny film, ale nie należy dopatrywać się pod tymi hasłami drastycznych scen, bowiem największą siłą "Ostatnich dni" są dialogi. Sam scenariusz to bardzo silny atut filmu: od pierwszej do ostatniej minuty nie pozwalający sobie na jakieś zbędne sceny czy kwestie i unikający banałów. Na uwagę zasługują także aktorzy, ze świetną Julią Jentsch i przesłuchującym ją Robertem Mohrem na czele. Zadziwiające, że reżyser takiego koszmarku jak "Mrówki w gaciach" potrafił tak świetnie poprowadzić swoją obsadę. Tylko życzyć kolejnych sukcesów.