Jestem już po ostatniej części post covidowych kronik. Z jednej strony usatysfakcjonowany, z drugiej mam kilka dużych ale. W pierwszej części podobał mi się mocno poważny, nawet depresyjny ton całej historii. Dorośli nieszczęśliwi ludzie powielający toksyczne wzorce swoich starych, a świat dalej jest kiepskim żartem.
Tutaj jest już trochę inaczej, jest więcej nadziei i mamy pokazane pozytywną wizję i scenariusze. Jednocześnie twórcy momentami za bardzo idą w stronę typowego późnego south parku, z żartami o trawie Randy'ego.
Mimo wszystko szczerze warto, postać Cartmana to mistrzostwo, na szczęście nie poszli zgodnie z głupawymi oczekiwaniami fanów i przedstawili go jako złożoną i dojrzałą postać, nawet jeśli czasami złą to ten mrok ma jakieś mocne podstawy i możemy zrozumieć postępowanie Erica.
Świetnie dobrano muzykę, Lacrimosa Mozarta i "I forgive you" Kelly Clarkson są idealnie wpasowane w historię.
Najważniejszy jest naprawdę rozsądny morał, to nie covid jest problemem tylko my ze swoimi lękami i niepewnością, korona jest tylko pretekstem. Nie wiem czy rozwiązanie tego jest takie proste jak nam pokazano, ale wierzę, że wszyscy musimy nauczyć się odpuszczać.