Przed seansem sporo się naczytałam na fw i przygotowałam się na "najgorsze", a tu miła niespodzianka... Negatywne opinie świadczą o tym, że polska publiczność (wiem, że nie można uogólniać, powinnam raczej powiedzieć: spora większość) nie dojrzała do tego filmu. W naszej kulturze wciąż króluje bigoteria i obrzydzenie do sfery seksualności (a przecież genitalia są częścią naszego ciała i dlaczego mielibyśmy się ich wstydzić i brzydzić skoro nie wstydzimy się oczu, uszu czy brzucha? Szczerze wątpię, żeby Bóg, w takiej formie jak przedstawia go religia, patrzył ze swojego tronu na cały wszechświat i tę małą kropeczkę, jaką jest Ziemia i żeby skupiał się na naszych genitaliach). Dlatego, niestety, "Sponsoring" się tutaj nie sprzeda.
Film został zrealizowany mistrzowsko - świetna praca kamery, momentami hipnotyzujące ujęcia, doskonałe aktorstwo (dzięki Bogu, nie było irytującego dubbingu jak w "33 scenach z życia"), genialnie wykreowana rola Juliette Binoche. Sceny erotyczne - mocne, ale też świetnie pokazane. Dla jednych to tylko "piep*enie", ale trzeba zauważyć, że każda scena jest kręcona z zupełnie inny sposób, pokazuje, że to "piep*enie" ma różne oblicza, że to coś więcej niż kilka prostych ruchów. Brawa dla Szumowskiej za odwagę - takich obrazów wciąż w kinie brakuje, a są niezwykle potrzebne.

A teraz będą spoilery:
"Kur*a to kur*a" mówi mąż Anny. Teoretycznie nie ma różnicy między prostytutkami, a dziewczynami, dla których seks jest tylko sposobem na dorobienie. Obie grupy sprzedają swoje ciało. Ja wprowadziłabym jednak inny podział - na te kobiety, które chcą to robić, bo to lubią i na te, które są do tego zmuszone bądź zmuszane. O ile los tych drugich jest naprawdę tragiczny, o tyle te pierwsze czerpią z tego przyjemność. Tak, wiem, że to "grzeszne, niemoralne i to wstrętne kobiety, które nie szanują swojego ciała". Też tak kiedyś o nich myślałam. Spójrzcie jednak na postać Chartlotty - kiedy mówi o swoich klientach, wyraźnie się uśmiecha. Czuje obrzydzenie jedynie do tego, skąd się wywodzi, do ohydnych blokowisk. Wie, że nigdy nie będzie należała do tego świata co Anna, choć próbuje wzbić się wyżej przez studia i "pracę". Uważa, że pieniądze pozwolą jej wyjść poza te obdrapane blokowiska. Czy ma inny wybór? Próbowała pracować "normalnie", jak sama wspomina. Droga, którą wybrała, jest łatwiejsza. Czy może dziwić to, że ktoś wybiera w życiu łatwiejsze? Nie. Ta droga niesie jednak ze sobą poważne konsekwencje - Charlottę męczy to, że cały czas "musi kłamać". Po seksie z klientami nie ma już ochoty kochać się ze swoim chłopakiem, który staje się dość podejrzliwy. To niezwykle znaczące - na początku myślałam, że jej najmłodszy klient to jej chłopak. Scena seksu była pełna uczucia, widać było, że facet chciał, żeby także "Lola" zaznała rozkoszy. Następna scena, z udziałem jej chłopaka: Charlotta stoi na tarasie oddalona od niego, wcześniej odmawia mu seksu. Pojawia się pytanie - czy kiedy ma się tyle stosunków z mężczyznami, można wykrzesać z siebie uczucia, o miłości nie wspomnę? Osobiście powiedziałabym, że Charlotta popadła w skrajność - sama przyznaje, że to jak "nałóg palenia". Jej ciało może odczuwać rozkosz, ale uczucia ostygają, wyłączają się. Niezwykle podobała mi się scena z mężczyzną w biurze. Jego płacz był niezwykle znaczący, wynikał z głębokiej samotności. Bo to samotność jest największym problemem naszych czasów: niby mamy fejsbuki, komórki, gg, ale jesteśmy bardziej samotni niż kiedykolwiek w historii. Widać było, że tamten mężczyzna dawno nie zaznał bliskości, ale on wcale nie potrzebował seksu, a uczucia, a tego nie mógł dostać. I stąd jego łzy. Zupełnie inaczej było w scenie z sadystą-Chyrą (aż podskoczyłam w fotelu, bardzo mocna scena) - Szumowska pokazuje, że droga, którą wybrała Charlotta, nie jest łatwa i usłana różami. To "ryzyko zawodowe". W sumie kwestia sadyzmu to bardzo ciekawy temat. Skąd się bierze? Zapewna z tego, że przez dłuższy czas tłumi się swoje potrzeby, przez co wynaturzają się one. Tak samo jest w kościele - księża muszą dusić i tłamsić swoją seksualność i stąd tak dużo pedofili wśród księży.
Historia Alicji jest dość schematyczna: młoda dziewczyna przyjeżdża na studia do obcego kraju, pech prześladuje ją od samego początku, trudno jej się odnaleźć. I też wybiera "łatwiejszą drogę". Robi użytek z tego, co ma w sobie najlepszego - z ciała. Bardzo szybko z zagubionej dziewczyny staje się "kobietką" wiedzącą, czego chce i dość brutalną w osiąganiu swoich celów. Symbolizuje to nawet jej makijaż - przyjeżdża do Francji jako "szara myszka", a później zaczyna się mocno malować. Szybko zarabia na piękne mieszkanie i mnóstwo ubrań. Jej postać jest nieco gorzej rozwinięta od postaci Charlotty - niewiele wiemy o jej życiu osobistym, o tym, czy ma chłopaka czy nie. Ma za to matkę, która odwiedza córkę i bardzo szybko dowiaduje się prawdy. Nie chce wypuścić córki z domu, ale ta wychodzi. Nie zamierza zrezygnować ze swojego "stylu życia". Jest to życie wygodne i zapewne zarówno Charlotta, jak i Alicja, mają świadomość, że to tylko zajęcie tymczasowe, że to tylko "praca na czas studiów". Rodzi się jednak pytanie - czy później będą chciały z tego wyjść? Wszak to "jak nałóg palenia". A może ta "praca" tak im się spodoba, że będą bały się z niej zrezygnować, żeby nie wrócić do tego, od czego chciały uciec? Na te pytania oczywiście film nie odpowiada, ba, nawet ich nie stawia. Rozważaniom takim może się oddać bardziej zaciekawiony widz.