Jeżeli tyle zostało Ci w pamięci po obejrzeniu filmu Korine, to chyba znaczy że trzeba go obejrzeć jeszcze raz. Bo pod tym całym wyzwoleniem i zabawą, kryje się pustka. Pusta emocjonalna, obyczajowa, duchowa. Co podobało mi się najbardziej oprócz muzyki? Droga jaką przeprowadza nas ten film. Na początku jest fajnie, kolorowo i radośnie. Lądujemy na Florydzie, ale fajnie, taki luz, wyzwolenie obyczajowe, swoboda. Zachłystujemy się nią. Na plaży fajne, roznegliżowane dziewczyny bawiące się przy muzyce. Wygląda to niemal jak widokówka z zaproszeniem i pytaniem: "Dlaczego Cię jeszcze tu nie ma?". Gdzieś tak w okolicach połowy filmu dostajemy ten sam przekaz. I piękne jest to, że odbieramy go już zupełnie inaczej. Mamy nową, zachwyconą grupę imprezowiczów. I jakbyśmy widzieli siebie wcześniej, ale bawi nas to już znacznie mniej. Znów mamy machanie tyłkami, obnażanie piersi, szaleństwo na plaży. I uświadamiamy sobie że to wszystko jest płytkie i żałosne. Spite, upalone towarzystwo, bez zahamowań, machające się przy dźwiękach plażowych hitów. Cały ten blichtr który obserwowaliśmy przy pierwszym kontakcie razi nas teraz swoją sztucznością i pustką. To tylko jeden z przykładów, pierwszy i najbardziej wymowny, który mi przyszedł do głowy. Nie zamierzam zdradzać fabuły, by nie psuć Ci przyjemności oglądania. A było by o czym pisać, o świetnej roli Franko czy rewelacyjnej muzyce. Konkluzja jaka nasuwa się po zakończonym seansie jest smutna i bolesna. A morał z tej "bajeczki" jest chyba taki, że nie ma takiej ilości alkoholu ani tak głośniej muzyki, by zagłuszyć pustkę którą w sobie nosimy :(