I tak sobie jeszcze myślę. Jak powszechnie wiadomo głupota rozprzestrzenia się bardzo szybko wśród niewykształconych ludzi, populistyczne hasła trafiają na podatny grunt. Ale tu mamy coś na kształt tego co ostatnio sportretował Ostlund w "The Square". Ten mały, ale procentowo wielki z punktu widzenia jakieś hipsterskiej zbiorowości, omam. Nadinterpretacja i intelektualny samogwałt.

"no na słowo "koło" też zapewne mają krzaczek, ale to tam nieistotne - teza to teza"

Pisane w pośpiechu i na kolanie, więc przepraszam za błędy.

Chyba oglądaliśmy film w tej samej sali i mam takie same odczucia. Idealne podsumowanie filmu i byłam naprawdę zdziwiona komentarzami z widowni, które pojawiły się już po krzaczkach, gdzie niektóre osoby dosłownie dziękowały reżyserowi za tak genialne dzieło, a jedna Pani wyraziła nadzieję, że "film stanie się tak popularny jak Gwiezdne Wojny"
Jak dla mnie to chyba najgorszy dokument jaki widziałam.

Pierwszy raz czułem pewnego rodzaju sympatię do ludzi opuszczających film w trakcie seansu. Niejednokrotnie sam miałem taką ochotę słuchając tych bzdur, ale postanowiłem już wynieść z tego jakieś doświadczenie pseudo-naukowe i zobaczyć co ma do powiedzenia twórca, a także jak odebrali to widzowie zostający na sali.

Akurat mam szansę się wypowiedzieć i obronić :P Moje pytanie nawiązywało do kwestii języka, ale poszło dużo dalej - dotyczyło przecież idei przedkładania myślenia abstrakcyjnego nad konkretne i szczegółowe, które być może zabiera takiemu drzewu to, czym jest jako konkretny byt, a sprowadza je jedynie do konceptu myślowego. Jestem matematykiem, więc ta kwestia mnie interesuje, powiedzmy, zawodowo.
Samo to pytanie jest już abstrakcyjne, więc i autotematyczne.
Pytanie wolałem zadać po angielsku, by zwracać się bezpośrednio do twórcy (spodobała mi się taka koncepcja na MFF Nowe Horyzonty). W dodatku zdecydowałem się na to wysłuchawszy paru przekładów pani tłumacz (z całym szacunkiem, wiem, że to niełatwa praca).

Przecież zarówno język jak i matematyka powstały w określonym celu. Oczywiście, że służą do rozwiązywania problemów, abstrakcyjnego opisu. Ale czy to pozbywa drzewa bycia drzewem? Czy jakby David zamiast mówić do nas z offu po prostu by gęgał, to drzewo byłoby bardziej drzewem? Przecież to są kwestie jakiejś indywidualnej sensoryki, wrażliwości, estetyki, może i kultury. Przepiękne było jak stwierdził, że fajnie w tym parku krajobrazowym jest poza sezonem jak jest mało ludzi. No wow, serio? Ale przyjemnie się do niego dostać samochodem. Już był taki jeden co mu się zanadto oderwało z dotykaniem drzew i zmarł na Alasce. Widzisz, sęk w tym, że ja cholernie sobie cenię czas spędzony z dala od ludzi gdzieś na łonie na tury, ale jakoś do głowy by mi nigdy nie wpadło żeby moje doznania estetyczne ubierać w nad-wyszukane słowa i nazywać filozofią.

Ok, i to wreszcie brzmi jak jakiś argument, który można podać w dialogu z twórcą - zamiast przekazywania, że jest głupi i nieinteresujący.
Bo właśnie o dialog z reżyserem chodzi; o pójście trochę dalej, o dopytanie się o jego stanowisko i o rolę filmu w rozpoczęciu czy kontynuowaniu dyskusji. Kto przecież powiedział, że ja zupełnie się z nim zgadzam, przez to stoję w "przeciwnym do Pana obozie" i (być może) należy mnie za to na forum obsmarować? Dlatego Pańskie przeformułowanie mojego pytania do takiego, które rzeczywiście powtarzałoby tylko tezę filmu (+ nazywanie mnie pochopnie hipsterem i pozerem) uważam za niesprawiedliwe.

Bardzo dyplomatycznie, tyle, ze to Tobie chodzi o dialog z reżyserem. Ja nie mam najmniejszego zamiaru wchodzić w dialog z kimś, kto uważa, że drzewo go dotyka. Tego typu dialogów miałem w swoim życiu wiele, do niczego nie prowadzą. No ale jak widzę już wcześniej się interesował LSD, więc może i ma to wszystko jakiś możliwy do wytłumaczenia związek przyczynowo skutkowy. Zwiastun był na tyle enigmatyczny, że jakoś uśpiło moją czujność, że przyjdzie mi oglądać nawiedzonego człowieka kraju pierwszego świata na weekendowej wycieczce w las. Większy pierwiastek prawdziwości i szczerości miałoby to samo z jakimś faktycznym szamanem wioski gdzieś w środku Amazonii. Jemu był uwierzył. Głupota to nie jest brak wiedzy, dostępu do niej, a posiadanie jej i niewykorzystywanie, przeinaczanie. To jest to co ten facet robi. A co do Twojego pytania czy moich osądów, zdanie podtrzymuję, choć oczywiście jestem w tym momencie bardzo niemiły. Tylko widzisz, mnie serdecznie nie obchodzi poprawność czy głaskanie twórców tylko dlatego, że poświęcili czas i wypocili cokolwiek. To samo miało miejsce na projekcji "Filmu o niczym". Jedna z kobiet (dzięki Ci za to), zapytała, czy facet w ogóle pomyślał o widzach tworząc ten film i co właściwie chciał przekazać. Boris Mitic odpowiedział jej bardzo niemiło, choć przyznaję zabawnie, że jakby chciał coś przekazać to by zrobił graffiti, a nie poświęcał 10 lat życia. Przecież ten projekt jest niepoważny i dosłownie jest o niczym. Nie sztuką jest wziąć każde możliwe ideologiczne rozwiązanie współczesnego człowieka i podać je w wątpliwość. Pytanie tej kobiety było bardzo zasadne. Nie powiedziałbym w tym wypadku, że ten film, czy twórca jest głupi, ale uważam, że film nie jest właściwą formą na przedstawienie tego dzieła. Jak robisz film tak, że ktoś ma potem do tego kupić skrypt i strona po stronie analizować co autor miał na myśli, to lepiej napisz książkę. Facet był, co można wywnioskować z aparycji, pochodzenia i anegdotki o pubie we Wrocławiu, nastawiony dobitnie negatywnie względem zachodu i kapitalizmu. To jest ta wybitna myśl, że czujemy pewnego rodzaju romantyzm i sympatię jak patrzymy na prostych ludzi gdzieś na wschodzie, puste lady w sklepach, czy wschód słońca nad jurtą? No wow, naprawdę, dobrze spędzone 10 lat życia.

I jeszcze te brawa po zakończeniu...

Ja widziałam gorszy dokument! :D "Dzieci nie boją się śmierci, dzieci boją się duchów" - bardzo nie polecam, ludzie dzikimi tłumami opuszczali wtedy salę kinową. Sama do tej pory nie wiem o co w nim chodziło...
Co do tego dokumentu, sama miałam ochotę opuścić salę w trakcie projekcji, jednak chciałam dać filmowi szansę i zostałam do końca. Dla mnie to było za bardzo patetyczne, sztuczne i takie pseudo moralizatorskie. Natomiast dyskusję sobie już odpuściłam.

Wierzę, nie sprawdzę. Ja po prostu się poczułem dziś wybitnie obrażony tym co spłynęło na mnie z ekranu pod przykrywką filozofii. Tak, jeszcze ten patos na czele z muzyką Arvo Parta - bardzo oryginalnie.