Niestety, niepotrzebnie spodziewałem się po tym filmie jakiegoś przełomu i innego postrzegania historii. "Stalingrad" odstaje od epoki, jest propagandówką jakich mało, jak na czas, w którym powstał. Widać to zwłaszcza w kilku kwestiach:
1. Nagminne usprawiedliwianie głupoty Stalina prowadzącej do rzezi cywilów i żołnierzy. Stalin wprowadza wojsko prosto w okrążenie - dobrze robi, to dowódcy są głupi. Stalin zabrania ewakuacji miasta skazując na śmierć tysiące niewinnych osób - bardzo dobrze, przecież miasta z cywilami żołnierz lepiej broni. Stalin jest tu najmądrzejszym, najświatlejszym człowiekiem, jak we wszystkich filmach Ozierowa.
2. Sprawa przechwycenia niemieckich planów przed Operacją Blau. Wersja filmowa: Niemcy specjalnie podrzucili Sowietom fałszywe plany, w które już prawie uwierzyli wszyscy marszałkowie, tylko mądry Stalin nie dał się nabrać. Wersja prawdziwa: Niemcy przez brak ostrożności stracili prawdziwe plany operacyjne. Gdyby Rosjanie działali stosownie do nich, a taki mieli zamiar, sprawy na froncie mogłyby potoczyć się inaczej i być może rzezi w Stalingradzie by nie było. Ale Stalin odrzucił dokumenty jako pewną fałszywkę i sprawa się posypała. Ozierow to mistrz manipulacji!
3. W filmie pijany syn Chruszczowa zabija przypadkiem (numer z butelką na głowie) innego żołnierza. W rzeczywistości dokładnie takiego samego czynu dokonał syn Stalina (też butelka na głowie). Pięknie, towarzyszu Ozierow, zawodowy kłamco.
4. Wątki internacjonalistyczne (proces niemieckich komunistów, raczej słabo związany z bitwą stalingradzką oraz Hiszpan w Armii Czerwonej), które w późnych latach 80.-tych wydawały się sztuczne i nie na miejscu nawet w ZSRR.

Oczywiście, są też w filmie "prawdziwe" motywy - enkawudzista rozstrzeliwujący żołnierzy, wojsko nie chcące iść do ataku, kłótnie pomiędzy dowódcami - jednak pieriestrojka wymuszała swoje. Te motywy wystarczyłyby, aby zablokować film jeszcze dziesięć lat wcześniej, ale w 1989 roku po prostu kręciło się już inaczej. Niestety u Ozierowa nie ma znaczenia, czy robi film w '55, czy '95 roku, i tak wyglądają one tak samo. Bardzo się zawiodłem i chyba już nie sięgnę po kolejne "dzieło" tego reżysera.