Aż dziw bierze, że ten film jest tak bardzo niepopularny w Polsce. To przecież całkiem dobrze zagrane, trzymające w napięciu policyjno-gangsterskie kino. I przede wszystkim druga część filmu, czyli jego meritum… Kiedy kilka miesięcy temu przypadkowo trafiłem na niego w TV (dopiero co się rozpoczynał), to stwierdziłem, że będzie to kolejny tandetny sensacyjny obraz o policjantach i rabusiach. Jednak z każdą minutą „Stander” przyciągał mnie coraz bardziej i sprawił w końcu, że dotrwałem do napisów końcowych. Chociaż… jakie dotrwałem, po prostu ten czas przeleciał bardzo szybko. Okazało się, że obywatele Południowej Afryki, co prawda z pomocą kilku zagranicznych aktorów, potrafią kręcić niezłe kino akcji.
Oczywiście, film jest oparty na faktach, nie mniej jednak nakręcić na ich podstawie wciągające kino jest trudną sztuką, o czym wielu filmowców przekonało się na własnej skórze. „Stander” to pozytywny tego przykład. Zasługa to przede wszystkim aktorów, bo np. Thomas Jane zagrał głównego bohatera bardzo dobrze, świetnie oddając fakt, że uczestnictwo w walkach na tle etnicznym i przypadkowe zabójstwo człowieka może odcisnąć piętno na swoim życiu, zmieniając je o 180 stopni, a także sprawiając, że poprzez czynienie zła można złudnie wierzyć, iż czyni się dobro i dąży do katharsis. A zatem „Stander” to nie tylko z pozoru tandetna rozrywka policyjno-gangsterska, ale także w pewnym stopniu psychologiczne kino.
Wiem, może podczas oglądania filmu denerwować fakt, że jak to tak łatwo w samym centrum wielkiego miasta rabować banki, a jeden z nich nawet dwukrotnie. Minus ten jednak, przynajmniej mnie, wcale nie drażni, bo całość „Standera” (m.in. piękne południowoafrykańskie krajobrazy) sprawia, że można to twórcom wybaczyć.
I dlatego aż dziw bierze, że ten południowoafrykański film jest tak bardzo niepopularny w Polsce… Toż to prawdziwa czarna perła z rzadka wyjmowana z lamusa.
„Stander” zdecydowanie godny obejrzenia.