Ze mną jest odwrotnie - nie rozumiem jak można nie lubić anty-bohaterów, są dużo bardziej interesujący ze swoim podejściem, słabościami, wątpliwościami i dążeniem do samodestrukcji.
Stary męczennikami od równouprawnienia to byli Mandela i Biko (w czasie filmie od razu przypomniał mi się ten kawałek Petera Gabriela), biały Afrykaner Stander zrobił coś bardziej niesamowitego, może mniej znaczącego bo zostało to wyciszone, ale ten anarchistyczny akt mi się podobał. Udowodnił coś systemowi. Ja straceńców, renegatów nie nazywam miernotami tego nauczył mnie Sam Peckinpah. A Ty na pewno nie jesteś gościem, który lubi czarno-białych bohaterów ;)
Film dosyć mocny i odjechany jak na zrobiony przez kobietke (bo Bronwen Hughes to pani reżyser ;p), może tylko Kathryn Bigelow robiła kiedyś mocniejsze rzeczy. Ale racja, że troche za dużo teledyskowego efekciarstwa rabunkowego można to było zrobić spokojniej, z drugiej strony dzięki temu może się podobać większej ilości ludzi. No i są sceny zostające w głowie.
Jednak film dla czytających tylko między wierszami. Dałem 7/10 ale jest naprawdę warty polecenia.

Można było zrobić ten film wolniej i spokojniej, ale nie wyszłoby mu to na korzyść. Raczej wprost przeciwnie, spokojniej groziłoby poważnym rozminięciem się z głównym bohaterem. Rytm i tempo filmu doskonale współgrają z chaosem w głowie Standera. Życie mu się układało, było fajnie, błogo i beztrosko, czuł grunt pod nogami. Jedno tragiczne zdarzenie wywróciło wszystko; zachwiał się w posadach i runął. Nie potrafi się przystosować, żyć ze świadomością, że zabił. Nic nie jest takie samo. Pociąg wypadł z szyn i pędzi na tzw. złamanie karku. Dodatkowo próbuje się mu cynicznie tłumaczyć, że ukatrupił w szczytnym celu, że tak naprawdę nic się nie stało. Ten układ jest chory, bo skazuje człowieka za kradzież, a uwalnia go od odpowiedzialności za morderstwo. Słowa Standera w sądzie to już deklaracja wojny! Odtąd wbijanie kija w szprychy systemu będzie się odbywało z niezwykłą gracją i determinacją. Wszystko to jednak pozory, bo Stander właściwie walczy tylko ze swoimi demonami - szuka odkupienia i w finale je znajduje. Oskarżenie systemu to działanie niekontrolowane, gest wyparcia własnej winy, próba zagłuszenia rzeczywistości. Zgrabne, komediodramatyczne wstawki a la Guy Ritchie to tylko nieznaczne, drobne ubarwienia. W istocie film ma bardzo gorzkie i smutne przesłanie. Solidne kino, a przy okazji jeden z lepszych soundtracków!