ale to doskonały film. Wstrząsa, przeraża i wsącza w widza hektolitry smutku, bo jak udźwignąć decyzje i wydarzenia, które zaprzeczają naszemu człowieczeństwu?

Szeregowy Kim, jak wielu innych chłopaków w jego wieku, odbywa służbę wojskową. Od pozostałych różni go jednak zaangażowanie i szalona wiara w to, co mówią dowódcy. Choć cała kompania odbywa codzienne ćwiczenia nastawione na wypatrzenie i zatrzymanie bądź wyeliminowanie wroga z Północy, to nikt nie wierzy, że wróg rzeczywiście nadejdzie. To strategia wojskowa mająca utrzymać rygor i gotowość bojową. Jeden Kim próbuje osaczyć wroga i wykazać się, aby zdobyć medal i zostać zwolnionym do domu w blasku chwały. Niestety, ludzki organizm nie zniesie nieustannego napięcia, czuwania dzień i noc w oczekiwaniu wroga, który ponoć kryje się tuż za rogiem czy w ciemnościach nocy. Nieznany wróg jest szczególnie niebezpieczny, bo ludzki umysł potrafi wypatrzyć go w leżącym kamieniu, dreptającym ptaku czy niewinnym człowieku, który przypadkiem znalazł się w wojskowej strefie. Kim nie rozumiał, że od lat nie złapano żadnego szpiega a ofiarami zbyt porywczych żołnierzy padali bogu ducha winni cywile. Bojowo nastawiony i zbyt podejrzliwy pewnej nocy sam zastrzelił niewinnego człowieka. Ta śmierć, za którą został odznaczony i posłany na urlop, spowodowała w nim pęknięcie. Następne kadry filmu są tylko kolejnymi odsłonami jego psychicznego rozpadu. Z dnia na dzień, opętany swoimi wizjami, popadł w obłęd stając się niebezpieczny dla każdego, kto stanie mu na drodze.

Kto jest winny tej sytuacji - jego słaba psychika, czy jad nienawiści i podejrzliwości wsączany w niego podczas służy wojskowej? I czy rzeczywiście jest tak, że dla dobra sprawy lepiej zabić kilku cywilów niż przeoczyć jednego szpiega?