Fabuła dość sztampowa i jeśli zasługuje na uwagę, to właśnie dlatego, że w powszechnej opinii jest to pierwszy pełnokrwisty film noir, jak już zauważył kolega wyżej. Światłocienie, narracja w retrospekcjach, wielkie nagłówki w gazetach, faceci, którzy nawet w biurze i barze przesiadują w kapeluszach, a buty zdejmują tylko kładąc się do łóżka (choć i to nie zawsze) plus dwaj aktorzy charakterystyczni: Peter Lorre (etatowy psychol) i Elisha Cook Jr. (etatowa łajza). Brakuje tylko femme fatale i jakiegoś detektywa.

Film jest zarazem, z pewnością niezamierzonym, oskarżeniem amerykańskiego wymiaru sprawiedliwości, w którym na podstawie błahych poszlak można posłać na krzesło elektryczne niewinnego człowieka. Policja idzie po linii najmniejszego oporu, byle jak najszybciej zamknąć dochodzenie, sędzia się zamyśla podczas rozprawy i nie słucha, przysięgły przysypia, a wszyscy, łącznie z obrońcą, zapominają, że wątpliwości należy rozpatrywać na korzyść oskarżonego.