Przez dłuższy czas projekcji miałem wrażenie, że bohaterowie filmu są tutaj tymczasowo. On zrobi swoje zlecenie i trzeba się będzie wynieść dalej. Tworzą rodzinę, ale moim zdaniem do założenia jej nie dojrzeli. Są dużymi dziećmi. Ona czasami próbuje coś ugotować, ale po minach potencjalnych stołowników widać, że nie za bardzo jej to wychodzi. Poza tym zachowuje się jak podlotek. On kombinuje, aby utrzymać się w tym zawodzie, ale też jest dużym dzieckiem. A dziecko po prostu się włóczy po okolicy, bo jak zauważa jego matka, po pół godzinie od wyjścia do szkoły jest już z powrotem. Ojciec zbywa to, a niech żyje jak chce. Wyjątkowy brak odpowiedzialności. Dziecko ma około 7, 8 lat. A porządek w pokojach? Tam jest totalny bajzel. Ona nie potrafi stworzyć ani na moment rodzinnego domu i rodzinnego ciepła. A wydaje się, że za tym tęskni. Dopiero gdy zdarza się tragedia, rodzina staje przed rzeczywistymi problemami egzystencjalnymi. I ponosi sromotną porażkę. Wtedy stają przed prawdziwymi problemami i mają strach w oczach. Można powiedzieć, że oglądamy to oczami zatrudnionego węgierskiego inżyniera, który widzi w ich życiu pustkę i sam wyciąga z tego dla siebie wnioski. Czy życie w baraku z rodziną na rzuconej gdzieś budowie może dać szansę na szczęśliwe i trwałe życie. Na zakorzenienie się na dłużej? Chyba nie. Końcowy dramat pokazuje, że tylko tej dziewczynce zależało na wyrwaniu się z tego kręgu i dostrzegła swoim dziecięcym wzrokiem szansę w tym Węgrze. Bardzo dobre kino. Dałem 8/10