wraz z nadejściem Spielberga kinematografia USA (stojąca dopiero co u szczytu artystycznej świetności - na przełomie lat 60/70) zaczyna jechać po równi pochyłej w kierunku widowiskowej taniochy. Filmy tego 'mistrza od siedmiu boleści' cechują się tym, że sensacyjna treść (sensacyjna nie w sensie gatunkowym, ale w rozumieniu jej nachalności) zajmuje w nich - jakby tak policzyć - jakieś 30-40%, a reszta czasu to wypełniacze, które pozbawione są jakiejkolwiek tkanki filmowej. Oderwane od sensacyjnego motywu przewodniego nie znaczą nic. Sugarland Express dobitnie to pokazuje. Sceny pomiędzy pościgami i strzelaninami są puste i nie mają żadnej kinowej wartości. A i tak, mimo wszystko uważam, że ten filmy jest jeszcze jako tako znośny i należy do lepszych w dorobku tego "czarodzieja" dla mało wymagających...
Niektórzy twierdzą, że kino to widowisko (nawet uwielbiany przeze mnie Zygmunt Kałużyński w tym brnął). Nie, to nie tak. Jak ktoś chce robić widowiska, niech się zajmie scenografią, albo aranżacją parad ulicznych i rekonstrukcją bitew. Kino to kino. U Spielberga niewiele jest filmu w filmie. Kropka.