Odpowiedz sobie na pytanie o jakość życia obydwu bohaterów a spojrzysz na sprawę inaczej. Czyim życiem wolałbyś żyć, życiem zrozpaczonego człowieka, życiem które jest pełne bólu, bezsensu, samotności, bez przyjaciół, rodziny, czy człowieka który nie mając nic czuje się spełniony i robi co może by pomagać innym. Życiem czarnego, dla którego warto coś robić nawet dla ludzi dla których wydaje się ze nie ma ratunku, czy białego dla którego nie warto dbać nawet o uczucia tych, którzy dali ci życie. Podążanie za którym ze światopoglądów daje lepszą jakość życia, a przede wszystkim, które życie coś wnosi, wpływa pozytywnie na życie innych. Z którym z nich chciałbyś się przyjaźnić, którego gdybyś mógł wybrał byś na swojego ojca? Jak wyglądał by świat gdyby na świecie byli tylko czarni a jak gdyby byli tylko biali. Na koniec, nie jestem osobą wierzącą.

Cóż, sądzę, że jakość życia obydwu była podobna, tylko że jeden potrafił spojrzeć prawdzie w oczy, a drugi karmił się złudzeniami. I na pewno nie chciałabym mieć za przyjaciela kogoś tak aroganckiego i protekcjonalnego jak L. Jackson, kto stale usiłowałby mnie nawracać i roztrząsać moje życie - jakiekolwiek by ono nie było.
Ale abstrahując od tego, który z bohaterów jest fajniejszy, film był po prostu tendencyjny, a argumenty, jakimi posługiwał się Czarny niczym więcej jak stertą frazesów.

Można tak od razu. Sztuka polega na tym, żeby nie pozostać w miejscu, w którym Biały wychodzi z pokoju, a pójść dalej. Łatwo jest powiedzieć, że świat to tylko materia/energia, którymi rządzą prawa fizyki, w tym drugie prawo termodynamiki skazujące ludzi i wszystko inne na rozkład. Moim zdaniem człowiek, jako jako jedyna forma materii obdarzona świadomością ma obowiązek spostrzec, że te same prawa fizyki skazujące nas na zagładę stworzyły cuda tak potężne jak bliscy nam ludzie czy chociaż widok tęczy na niebie.