Fani późniejszych dokonań Kiyoshi Kurosawy mogą sobie spokojnie ten film odpuścić. Nie znajdziemy tu nawet cienia jego stylu. To typowe kino grozy, za wzorzec mające amerykańskie produkcje. I to nie byle jakie. Pojawiają się tu minimalne nawiązania, takie jak ujęcie oświetlonej kołyski ("Dziecko Rosemary") oraz motyw wózka inwalidzkiego ("The Changeling"), a nawet większe kradzieże pomysłów (wątek porwanej córki, zapożyczony z "Ducha"). Na tym wyliczanka tytułów się nie kończy, bo leśne sceny przywodzą na myśl "Martwe zło (nawet jazda kamerowa miejscami podobna), humorystyczne podejście zdaje się naśladować dwie pierwsze odsłony serii "Dom"... Skoro już o domach mowa, to ten "...na przeklętym wzgórzu" też tu się przewija. Listę inspiracji zamykają gry komputerowe ("Sûîto Homu" jest przecież eksperymentem: na rynek wypuszczono równocześnie grę o tym tytule), więc możecie oczekiwać w finale "walki z bossem".

I jak taki melanż wypada? O dziwo dobrze. To b-klasowy, głupiutki horrorek, ale nakręcony z wyczuciem formy. Dzięki temu zarówno bawi, jak i straszy. Nie szczędzi też widzom krwawych scen, ale nie zapomina o byciu efektownym. Czyli spełni wszystkie oczekiwania entuzjastów lat 80. A nawet dostaniemy więcej, bo "japońskość" dzieła gwarantuje kilka smaczków. Ot, choćby w typowo zachodniej scenie gdy bohaterka wisi nad przepaścią, wschodni filmowcy zamiast budować napięcie, starają się by kamera mogła... zajrzeć jej pod spódnicę :D