nieporywający ( żeby nie powiedzieć nudny).oprócz muzyki świetnego jak zawsze Morricone i przyzwoitej co najwyżej roli M.Biehna film nie wniosi niczego nowego,a wrecz porusza sie po starych,przetartych ileż to razy schematach...

film kończy sie 'z dupy' przysłowiowej.jaiż jest cel opierania historii na faktach i opowiadania jej w 1988 roku,na zakonczeniu podając ze kolo nadal sobie wesoło spędza czas w stanowym szpitalu psychiatrycznym czekając na kolejną rozprawę, skoro postac na której wzorowano się przy tworzeniu 'głównego bohatera' od 8 lat wącha kwiatu,wcale nie z góry?

ewidentny brak pomysłu na zakończenie,a to mogło film uratować