To właśnie specyfika takiego kina jakie reprezentuje Tarr. Obejrzałem 7 godzinny film przy jednym posiedzeniu bez żadnej przerwy. To istne filmowe katharsis.

ale nawet bez przerwy na kupę lub siku E, coś ściemniasz.

zazwyczaj takie dłużyzny mają za zadanie pozorować głębie

Na szczęście nie w tym przypadku :)

żebyś miał czas wysrać się i nie zgubić wątku, do tego po drodze jest kilka godzin na inne przygody.

Reżyser chce mieć pewność że odbierzesz film tak jak on chce te 2-3 h "dłużyzny" wprowadzą cię w tok rozumowania reżysera.

Czy istnieje dłuższy film? :-)

Żeby to jeden?
http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_longest_films

Eby się dłużej żyło.

To zupełnie inne kino - kino kontemplacyjne albo antyakcji (jak wolisz) - tu czas płynie zupełnie inaczej a właściwie nie płynie a sączy się po kropelce...Ma to tę zaletę, że możesz "nasiąknąć" tym obrazem...Po tych 7 godzinach (o ile umiesz się w nim odnaleźć) już nie czujesz, że oglądałeś postacie w filmie lecz masz wrażenie jakbyś przeżył z nimi pół życia...To taki hiperrealizm moim zdaniem. Mnie się ten film nie dłużył, bo pochłonął mnie bez reszty, podczas gdy o wiele krótsze filmy potrafiły mnie potwornie znudzić. Cała sztuka polega na tym czy umiesz zapomnieć o tym, że oglądasz film (zapomnieć o Twoim czasie) i wejść do czasoprzestrzeni rzeczywistości filmu. To tak jak w medytacji lub we śnie - jesteś w innym wymiarze i nie wiesz po "przebudzeniu" ile czasu upłynęło - musisz spojrzeć na zegarek bo nie masz pojęcia...Takie długie ujęcia są o wiele bardziej "rzeczywiste" niż seria krótkich ujęć bo są one bliższe naszej percepcji w normalnym życiu; na co dzień raczej nie kręcimy "teledysków" w naszych głowach o ile jesteśmy trzeźwi...