Jest jednak kilka niedociągnięć. Przede wszystkim z tego, co mi wiadomo, lekarze nie leczą własnej rodziny, a tym bardziej psychiatrzy.

Poza tym uważam, że teksty wygłaszane przez głównego bohatera momentami by kiepskie jak na wykwalifikowanego psychiatrę (wiem, bo trochę w tym siedzę zawodowo). Przypominały raczej teksty jakiegoś psychoanalityka amatora. Mam wrażenie, że nawet mój facet jest lepszym psychologiem i bardziej przekonująco przemawiałby do Cheryl na dachu.

Bohater rzeczywiście sprawiał wrażenie zapatrzonego w siebie dupka, który wszystkim chce udowodnić, jaki to jest dobry. Jest tak zadufany w sobie że nawet nie bierze pod uwagę możliwości porażki (zakład z filmowcem). Jest gotowy przeforsować własne idee i eksperymentować nawet kosztem nieszczęścia własnej córki. Na koniec sam siebie próbuje przekonać, że jest przecież "dobrym człowiekiem" i nie zasługuje na to, co go spotkało.