Książkowa opowieść jest nurkowaniem głębinowym, a filmowa adaptacja to jazda figurowa po czubku góry lodowej. Jak można tak spłaszczyć opowieść i zrobić z tego typową adaptację lektury szkolnej?

Aktorzy ok, parę momentów też dobrych, ale całość ogólnie bardzo miernie.
Można to było opowiedzieć bogactwem różnych środków. Choćby scena spotkania młodej śpiącej Pippy leżącej w łóżku, z muzyką można to było tak magicznie przedstawić!

Albo żenująca rozmowa telefoniczna z adwokatem z ojcem Theo na drugiej słuchawce - w książce była przejmującym, szokującym, zwalającym z nóg momentem. Theo stracił wtedy, po raz kolejny i dobijający, grunt pod nogami. W filmie? Jakaś banalna, nudna scena bez emocji.

Jedynie pomysł by nie pokazywać twarzy matki był ok - przynajmniej zachował jej enigmę, co przypominało nastrój z książki, nie poznaliśmy tej kobiety dobrze, jednak jej dawne życie kładło się cieniem na przyszłość Theo.

Polecam obejrzeć tylko dla porównania z książką.