Światowa premiera ?Krwi Poety" odbyła się w dniu 3 maja br. w Nowym Jorku, podczas otwarcia retrospektywnego przeglągu twórczości Lecha Majewskiego w Museum of Modern Art. To ogromne wyróznienie, tym większe, że Lech Majewski jest jednym z najmłodszych artystów, którzy dostąpili tego zaszczytu. Początkowo, ?Krew Poety? była poematem w 33 obrazach, w którym Majewski uwolnił się od terroru dialogu. Wystawa składała się z kilku mocnych, intensywnych wideoartów. Eksperymentalna forma dzieła polegała m.in. na sposobie pokazu: projekcji pętlowej na 8 ścianach i 24 monitorach równocześnie. W tej inscenizacji widz mógł się dowolnie poruszać, dzieło tworzyło nieskończoną ilość opowieści odczytywanych przez każdego inaczej.
Naturalną konsekwencją wystawy stał się film ? ?Szklane usta / Krew poety?. Jego bohaterem jest, jak łatwo zgadnąć, poeta. Leczącego się w szpitalu psychiatrycznym młodego mężczyznę poznajemy dzięki, jak mówi sam Majewski, ?przekrojowi przez mózg?, którym są oglądane obrazy. Sny, obsesje, urojenia, a także szpitalna rzeczywistość i powidoki przeszłości ? każda kolejna scena unosi widza w strumieniu świadomości i podświadomości bohatera. Wspomnienia, pragnienia, bolesne traumy. Majewski przekonuje, że świat imaginacji jest dużo bogatszy od rzeczywistości. Można nie ruszać się z miejsca, a jednocześnie żyć intensywnie. Symultaniczny bieg różnych obrazów i wydarzeń jest znakiem sprzeciwu reżysera wobec linearnej narracji. Majewski odrzuca też samą narrację prowadzoną przy użyciu języka. Nie padają tu żadne słowa, pomocą w doświadczeniu całości jest tylko muzyka.
[opis dystrybutora]

Bohaterem filmu jest młody poeta. Leczącego się w szpitalu psychiatrycznym mężczyznę poznajemy poprzez jego sny, obsesje, urojenia i lęki. Zanurzone w szpitalną rzeczywistość powidoki przeszłości są wiwisekcją złożonej psyche, rodzajem przekroju przez mózg. Majewski przekonuje, że świat imaginacji jest dużo bogatszy od rzeczywistości. Można nie ruszać się z miejsca, a jednocześnie żyć intensywnie. Symultaniczny przepływ obrazów i wydarzeń wyznacza nowe wymiary narracji filmowej odrzucającej linearność i dialogi. Nie padają tu żadne słowa, a pomocą w doświadczeniu całości jest tylko muzyka i kreacyjnie zbudowany dźwięk.
[opis dystrybutora]

Poeta leczy się w szpitalu psychiatrycznym. Jego osobowość możemy poznać jedynie poprzez oglądane obrazy (tzw. przekrój przez mózg). Bohater przeżywa bolesne sny i wspomnienia, ma urojenia i obsesje. Zanurzone w szpitalną rzeczywistość powidoki przeszłości są wiwisekcją złożonej psychiki. Film udowadnia, iż świat wyimaginowany jest lepszy i bardziej wartościowy niż "nasz świat" realany. Można żyć intensywnie, a zarazem nie ruszać się z miejsca. Jednoczesny przepływ obrazów i wydarzeń wyznacza nowe wymiary narracji filmowej odrzucającej linearność i dialogi.
Aktorzy nie używaja słów, a całości dopełnia muzyka i kreacyjnie zbudowany dźwięk. Pomimo tego widz łapie się na bezustannej konfabulacji (opowiadanie o wydarzeniach, które mówiący zmyślił), bowiem w zależności od skojarzeń ze swoimi doświadczeniami, odkrywa różne wersje wydarzeń i motywów, niczym bohater "Ogrodu o Rozwidlających się Ścieżkach" Borgesa.