Wiedeński Szpital Dunajski to druga, co do wielkości, klinika w Austrii, a także jedna z największych i najnowocześniejszych tego typu placówek w Europie. Pod względem wyglądu i sposobu działania przypomina wysoce stechnologizowaną "fabrykę zdrowia". Wszystko wydaje się tu proste, sterylne i zaplanowane, a całość funkcjonuje niczym doskonale skonstruowany technologicznie mechanizm, podległy jednak prawu życia i śmierci. Zarówno architektura szpitala, jak i zabiegi lekarskie, administracja oraz logistyka są wynikiem ścisłego odgórnego i strategicznego planowania. Proces leczenia wydaje się systemem ściśle powiązanych ze sobą elementów, tworzących nowoczesną pod względem techniki strukturę, w której zdrowie to część kontrolowanego w pełni przedsiębiorstwa.
Film, niczym rentgen, prześwietla działanie tego wyjątkowego szpitala. Obserwując różne medyczne zabiegi, takie jak rezonans magnetyczny, chirurgię oka, czy ostry dyżur, a także administracyjne spotkania, dostawę jedzenia, sprzątanie, czy działanie przyszpitalnej kaplicy, mamy szansę zrozumieć jak działa nowoczesna medycyna i jakie są jej społeczne oraz ekonomiczne konteksty.
Reżyser pokazuje nam to chłodnym okiem kamery, w długich, często metaforycznych ujęciach. Świadomie zestawia ze sobą pewne sceny, na przykład sortowanie, ważenie i cięcie mięsa w kuchni z wykonywaną w prosektorium sekcją zwłok, aby unaocznić relacje pomiędzy mechanizmem życia i śmierci. Celna, chłodna i precyzyjna obserwacja jest w tym filmie podstawą. Szpital Dunajski wydaje się szczególnego rodzaju symbolem - lustrem naszej cywilizacji, w której wysoce rozwinięta technologia wyostrza granice obrazu do granic wytrzymałości, czyniąc z niego najważniejszy środek komunikacji.