Dokładnie! Czytałam książkę "Sztandar chwały" i przyzam szczerze, że film mnie nie rozczarował, powiem więcej spełnił moje oczekiwania! Gorąco polecam książkę, ponieważ znajdują się tam dokładne życiorysy żołnierzy, którzy zatknęli flagę na szczycie Suribachi(przepraszam jeśli wystąpił błąd w pisowni).

Sceny batalistyczne nakręcone świetnie, z rozmachem ale i realizmem. Clint ciekawie pokazał amerykańską propagandę i rozterki głównych bohaterów, chociaż uważam że może przydałby się jeszze jakiś wątek fabularny który toche ożywiłby film bo w drugiej części skupia się on głównie na pokazaniu jak amerykańcy "bohaterowie" są worzeni na siłe od jednej imprezy na drugą

Nie tylko zapadają w pamięć sceny batalistyczne takie jak widok z perspektywy pilota samolotu ale chociażby wierne przeniesienie na ekran tego co można ujrzeć na czarno białych fotografiach z tamtego okresu.
Naprawdę wart oglądnięcia film. A i pokazanie dwóch stron medalu. Z jednej mamy bohaterów a z drugiej niesamowitą propagandę i to jak ludzie chcą koniecznie wierzyć w bohaterów.
Polecam Sztandar Chwały bo to film warty obejrzenia :-)

Estwood na TAK.

Zauważyłem też że Spilberg próbuje się podczepić po Clinta.

Po napisach jest jeszcze kawałek filmu.

Patos jest, ale jak film nie będzie gloryfikował, tych którzy zginęli na wojnie za waszą i naszą wolność, to niby kto to zrobi? TO w końcu nie "Independence day" z nadmuchanymi przemowami o obcych.

Zgodę się z kimś kto pisał - "tak powinien wyglądać film o bohaterach z Westerplatte".