Sztandar Chwały przede wszystkim zaproponował mi ciekawą fabułę. Wątek wojenny, jako sceny bitwy, został poruszony według mnie bardzo trafnie. Nie ma dłuższych scen, pokazujących rozlew krwi. Drugie dno, czyli wywiad prowadzony z weteranem wojennym, jest tutaj znakomity. Wojna ma swoich bohaterów, ale nie zawsze prawdziwy bohater wraca w blasku chwały.
Myślę, że oglądając oba filmy, można dostrzec różnice w postrzeganiu wojny, istniejący charakter narodowy, różne wierzenia. 9/10

Listy z Iwo Jimy przedstawiają to samo wydarzenie, co Sztandar Chwały, ale z perspektywy Japończyków. Tutaj widzimy, że bohaterowie są przygotowani na przewagę liczebną wroga, a do tego nie otrzymują w decydującym momencie wparcia. Generał Kuribayashi jest tutaj kluczową postacią, która pokazuje, że Japończycy byli przekonani o niektórych rzeczach, choć nie były one choć trochę racjonalne. Przykład rozkazu o ucieczce myślę, że jest bardo trafny. Kuribayashi przebywał w Stanach i nie widział sensu w biciu swoich żołnierzy czy też w bezsensownych samobójstwach. Ważne jest by żołnierz czuł respekt do swojego dowódcy, a nie się go bał. Film uwiódł mnie piękną, nastrojową i dobrze pasującą muzyką. Tak jak w SC, tak i w LZIJ nie ma nudnych scen akcji, ważniejsze są fragmentu przedstawiające myśli poszczególnych bohaterów, którzy pisali listy. Film niestety jest nieco za długi jak dla mnie, przez co bardzo traci. 8/10