Międzypokoleniowa rozmowa o młodości, miłości, dojrzałości, błędach, zgorzknieniu i poczuciu właściwości czasu,
każdego z tych momentów. Rozmowa ta jest równocześnie radą i sugestią - że każdą z tych chwil należy przyjąć z
godnością i, że nie można cofnąć się i powtórzyć, tego co już się stało. Jest tu głos optymizmu i zachwytu życiem i
przyszłością, należący do niemal nierealnego "przyjaciela" i głos "rozpaczy" należący do "przyjaciela", widzącego tylko
teraźniejszość i smutną stronę przeszłości. To jeden z tych filmów, do którego najlepiej pasuje określenie "uroczy".
Ciepłe zdjęcia, sielski klimat, wieżowce Manhattanu i kamienne zabudowania gdzieś pośród drzew przenikające się i
tworzące spójną całość, choć są tak odmienne.. W tym obrazie, życie jest jak książka, która ma wstęp, rozwinięcie i
zakończenie i aby książka była książką a życie, życiem - każdy z tych etapów musi się wydarzyć. Ważne rzeczy podane
w lekkiej ( i słusznie ) amerykańskiej formie, przez to film, może wydawać się banalny ale moim zdaniem
zdecydowanie taki nie jest.