Mistrzowski wizualnie i wymykający się jednoznacznej interpretacji debiut fabularny uznanego dokumentalisty, operatora i fotografika Marcina Sautera - według jego scenariusza i z jego czarno-białymi zdjęciami. W głównej roli Adam Woronowicz. Nikodem wędruje przez surowe krajobrazy tundry Spitsbergenu. Opuszczone kopalnie, zwalone słupy telegraficzne, stare żelastwo, pogięte od mrozu nieużywane kolejowe tory. Porzucone, okupowane przez mewy miasto na końcu świata. Wiatr, dzikie zwierzęta i samotny bohater filmu, człowiek zagubiony w pustce.

Nikodem jest zawodowym fotografem przyrody. Obserwujemy jego wędrówkę, nie wiedząc czy to świat rzeczywisty, jego wspomnienia z poprzednich wypraw czy wreszcie projekcja wyobraźni. Przeżył tragedię, której rozbite fragmenty oglądamy w retrospekcjach. Kłótnia, zapłakana żona w samochodzie, zasypiający w pokoju dziecinnym syn.

Bohater filmu czasem wędruje przez Spitsbergen sam, czasem z ukochanym synkiem. Chroni go, uspakaja, usypia przy ognisku. Spitsbergen jest niebezpieczny. O tej porze roku żerują tam polarne niedźwiedzie.

Wędrują razem? Ojciec z synem? Dokąd idą? Czy Nikodem wędruje sam?